Dat ‘na het eten’ niet in alle gevallen ‘direct na het eten’ betekent, ondervond ik vorige week zaterdag. Waar drie van de vier stellen keurig binnen de reguliere inchecktijden (van 15:00 tot 20:00) waren gearriveerd, besloot ik het laatste stel een WhatsApp-bericht te sturen met de vraag hoe laat zij ongeveer verwachtten te arriveren. Het bevrijdende antwoord volgde al snel. Ze bevonden zich nog op het strand in Oliva (op dertig minuten rijden van Benialí) en zouden na het avondeten hier naartoe komen rijden. Nu weet ik dat Spanjaarden doorgaans laat dineren en dat ik wellicht tot een uur of elf of twaalf zou moeten blijven wachten, maar ik had nooit verwacht dat het zó laat zou worden.
Dus toen ik rond een uur of één mijn ogen nauwelijks nog open kon houden en nog altijd geen enkel sein had ontvangen dat zij onderweg waren, besloot ik het stel opnieuw een bericht te sturen. In geen geval wilde ik de andere gasten, die al lang en breed lagen te slapen, wakker maken. De gasten, die zich nog altijd in Oliva bevonden, begrepen dat en verzekerden mij ervan dat zij direct zouden vertrekken. Om er zeker van te zijn dat ze niet zouden aanbellen, besloot ik ze buiten alvast te gaan opwachten. Met een temperatuur van dertig graden, was het nog altijd warm. Aan het geluid van de televisies in de rest van de straat kon ik horen dat zowel de buren als de overburen óók nog wakker waren.
Toen er bijna een uur later een auto aan de overkant van de straat parkeerde, dacht ik dat de gasten eindelijk waren gearriveerd. Omdat ik de gasten, die in de kamers naast en boven de deur lagen te slapen, niet wilde storen, stak ik alleen mijn hand op om te zwaaien maar begroette ik ze voor de rest nog niet. Ik bleef geduldig wachten tot dat ze klaar waren met het uitpakken van de auto, terwijl de dame van het stel mij een beetje vreemd bleef aankijken. Pas toen er een paar minuten later ook nog twee kinderen uit de auto getoverd werden, begreep ik waarom ze zo bezorgd keek. Dit waren mijn gasten helemaal niet. Ze vroeg zich waarschijnlijk af waarom ik ze, midden in de nacht, onafgebroken aan het aanstaren was. Om het ijs te breken, knoopte de man kort een gesprek met mij aan. Omdat ik onze andere gasten, nog steeds, niet wilde storen, durfde ik nauwelijks te antwoorden. Iets dat het idee dat ik volslagen getikt was, denk ik niet direct bij ze weg nam.
Maar goed, ongelijk kon ik ze niet geven. Het is toch ook volslagen getikt dat ik om twee uur ’s nachts nog sta te wachten op gasten die slechts één nacht bij ons zouden verblijven. Voor een meerdaags verblijf en vanwege een late vlucht, wil ik met alle liefde een uitzondering maken, maar voor één nacht en zonder goede reden ga ik mijzelf dit niet nog een keer aandoen. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. En dus besluit ik niet alleen de reguliere inchecktijden in onze bevestigingsmail nog sterker te benadrukken, maar ook een automatische e-mail te creëren die één dag van tevoren verstuurd wordt. Dat het inchecken buiten de reguliere inchecktijden wel mogelijk is, maar dan alleen in overleg. En hoewel ik het vervelend vind om gasten, die wel alle informatie keurig lezen, nogmaals te contacteren, hoop ik dat ik hierdoor wel een stuk gemakkelijker een ritme en routine voor mijzelf in onze Bed & Breakfast kan creëren. Want zolang ik er nog alleen voor sta, zijn dagen van 07:00 tot 23:00 lastig vol te houden. Zonder voldoende rust/slaap, vrees ik dat ik tijdens/na een druk zomerseizoen daadwerkelijk door zal draaien. Het laatste wat ik wil is nog meer onschuldige inwoners, die besluiten midden in de nacht te arriveren, de stuipen op het lijf te jagen.