Terwijl ik op kantoor zit komt Lisa binnengelopen. In haar hand heeft ze twee kussenslopen. Ze komt de strijkmachine, die we van Isa gekregen hebben, testen. Het apparaat, dat veel te groot is voor onze wasruimte, heb ik nooit prettig in het gebruik gevonden. Ik zet de muziek van mijn laptop wat zachter om even rustig bij te praten. “En, is Sydney al verhuisd?”, vraag ik. Ze knikt bevestigend. “Ik heb hem gisteren al naar zijn nieuwe appartement gereden”, antwoordt ze. “Een aantal buren heeft hij al ontmoet”, gaat ze verder. “Hij blijft niet meer tot zondag?”, vraag ik verbaasd. “Ik zag zijn auto nog voor de deur sta.” “Ja, omdat hij nog niet mag rijden en ik anders niet meer terug kon komen”, antwoordt ze. “Natuurlijk!”, denk ik bij mijzelf. “Hij vroeg mij gisteren om half elf ’s avonds nog of één van jullie nog tijd had om even op en neer te rijden”, gaat ze verder. “Sowieso niet in het weekend”, antwoord ik direct. “Met de gasten en het jaarlijkse kersenfestival deze zaterdag hebben we daar absoluut geen tijd voor. En Parcent is te ver om even tussendoor naartoe te rijden. Zolang hij toch niet mag rijden, is er geen haast bij”, denk ik dan.
Terwijl Lisa naar boven loopt om samen met mijn zusje de machine aan te zwengelen, realiseer ik mij dat ook ik voorlopig helemaal niet meer mag rijden. Mijn rijbewijs is inmiddels alweer twee weken verlopen en het is mij nog steeds niet gelukt om een afspraak te maken voor het aanvragen van een nieuw, Spaans, rijbewijs. Terwijl ik opnieuw de website van de DGT bezoek en achtereenvolgens een afspraak in Alzira, Valencia, Alicante en Elche probeer te maken, besluit ik het, ondanks de taalbarrière, maar eens telefonisch te proberen. Nadat ik het nummer van de DGT invoer en de robotstem vertel dat ik bel om een ‘cita previa’ te maken, krijg ik al vrij snel een medewerkster aan de lijn. En hoewel ik stiekem had gehoopt dat zij toegang had tot een speciale serie VIP-afspraken, verbaast het mij helemaal niet als ook zij mij vertelt dat er op dit moment geen afspraken beschikbaar zijn in de provincie Alicante dan wel Valencia en dat ik het op een later moment opnieuw moet proberen. Als ik haar vervolgens vertel dat ik al meer dan twee maanden, minimaal één keer per dag, bij vier verschillende kantoren een afspraak probeer te maken en dat mijn rijbewijs dus inmiddels al verlopen is, is ze meelevend. “Ik kan niets beloven, maar ik kan even kijken of ik iets kan doen”, gaat ze verder. Ze noteert mijn gegevens en zet mij in de wacht.
Als ze mij een paar minuten later vertelt dat het haar niet gelukt is om een afspraak voor mij te maken, moet ik inwendig een beetje lachen. Ik heb elf jaar lang bij de Albert Heijn gewerkt. We weten allemaal hoe het werkt. We kunnen best even naar het lege magazijn lopen om te kijken of een bepaald product echt uitverkocht is, maar dat verandert niets aan de uitkomst. Ik bedank haar vriendelijk voor de moeite. Van de ene kant ben ik nog geen stap dichter bij mijn doel, maar van de andere kant ook weer wel. Door het maken van een telefonische afspraak kan ik nu ook een dikke, vette streep trekken. Dat is (zo mogelijk) nóg omslachtiger dan online. En hoewel ik dol ben op Spanje en alles wat Spaans is, begrijp ik na al deze jaren nog geen hout van hun afsprakensysteem. Waarom worden de afspraken bij bijna alle instanties slechts beetje bij beetje vrijgegeven? Ik wil – als het niet anders kan – mijn afspraak best een jaar van tevoren maken. Of tien jaar van tevoren. Op het moment dat mijn rijbewijs net verlengd wordt. Maar nu vraag ik mij af of het – over een tijdje – misschien sneller is om een compleet nieuw rijbewijs te halen. Of zal ik Madrid eens proberen? In maart 2026 – wanneer ik ook een nieuw paspoort moet aanvragen. Ik zal dan wel met de trein moeten gaan. Omdat het dichtstbijzijnde treinstation in Gandia ligt, zal ik mijn zusje eerst heel lief moeten vragen of zij mij dan naar het station wil brengen. Zolang ik er niet op de dag zelf nog om half elf ’s avonds mee aan kom kakken, zal dat wel goedkomen. Tenzij ze tegen die tijd al zo verspaanst is dat ik ook bij haar daarvoor een ‘cita previa’ zal moeten maken. Het is dat zowel het hebben van een auto als een rijbewijs essentieel is in Benialí. Anders had ik het waarschijnlijk al lang opgegeven. Wordt vervolgd… hoewel ik op dit moment vrees dat het de lezers van Spanje Vandaag dát niet meer mee gaan maken.