Mijn telefoon trilt. Vlug kijk ik. Het is een foto van mijn zusje, Noëlle, die een bericht stuurt in de familie-app. “Ik ben al ons geld aan het uitgeven”, staat erbij. Op de foto staat ze bij ‘Bodegas Volver’ in Pinoso. Samen met mijn moeder maakt ze nu het rondje dat ze een kleine maand geleden nog met haar vriend maakte. Deze keer niet om de wijnen te proeven (hoewel ze dat ongetwijfeld ook zullen doen), maar om de geselecteerde wijnen in te kopen. Want na verschillende proeverijen (wit, rood en rosé) zijn we er uit. Het is een selectie van verschillende mooie, diverse en goede wijnen uit de provincie Alicante. Een groot deel daarvan hebben onze gebruikelijke leveranciers niet in het assortiment – laat staan dat ze in de supermarkt worden verkocht. Vandaar het rondje Alicante. In de cabrio van mijn moeder en de pinpas van de zaak.
Mijn streven – om de hoeveelheid facturen zoveel mogelijk te beperken – blijft in mei niet meer dan dat – een streven. Want het hoogseizoen komt eraan en er moeten nog verschillende investeringen worden gedaan: een buitendouche, een extra airconditioning, beschermhoezen voor de nieuwe bankhoezen en snellere wifi. Het grootste deel van het beschikbare budget wordt echter opgeslokt door Noëlle’s nieuwe project: de wijnproeverijen. Buiten de rekeningen van de diverse wijnhuizen komen er nog verschillende andere rekeningen bovenop: een koeler voor de open wijnen, extra glazen, extra patronen voor de Coravin en een nieuwe boekenkast. Ja, een nieuwe boekenkast. Want ook de boeken moesten plaats maken voor ‘project wijnproeverij’.
Als een paar dagen later alle dozen zijn uitgepakt, de kast is ingericht, de informatie is uitgewerkt en de prijzen erbij staan ziet het eruit alsof we geen wijnproeverijen maar een wijnwinkel zijn begonnen. Het nodigt echter wel uit. Een prachtige kast waarin de verschillende lokale wijnen worden gepromoot. Want dat vinden we belangrijk. Dat onze gasten kunnen genieten van al het moois dat er in de provincie wordt gemaakt. En hoewel ik mijn ogen er bijna niet vanaf kan houden, kan ik tegelijkertijd ook even geen wijn meer zien. Laat staan drinken. Want we hebben de laatste weken nét even wat te veel moeten proeven. Bovendien staat mijn zusje te pas en te onpas alweer naast mij. Met een hongerige blik loert ze naar de pinpas. “We hebben meer en betere wijnsleeves nodig”, roept ze dan. “Zou het niet leuk zijn als we nog wat wijnmarkers in verschillende kleuren bestellen zodat de gasten de glazen wijn tijdens de proeverij gemakkelijker uit elkaar kunnen houden?”
Als chef financiën houd ik mijn hart dan even vast. Ik denk dan direct terug aan die tijd dat we nog in Nederland zaten. Het was één van de eerste blogs die ik schreef. Over het avontuur dat toen nog geen realiteit was. En waarin Noëlle alvast een uitgebreide inventarislijst aan het maken was. Ook toen al was ‘project wijnproeverij’ de ster van de show. Van botermesjes tot speciale wijnklimaatkoelkasten. Om dat laatste heeft ze deze keer niet gevraagd. Nog niet, denk ik dan. Want als ik zie hoe succesvol haar allereerste wijnproeverij is verlopen, vrees ik dat ze binnenkort weer naast mij staat. Met grote ogen. En een screenshot van een wijnklimaatkast op haar telefoon. Chef financiën houdt haar hart dan opnieuw even vast. Laat het hoogseizoen maar beginnen! Wij zijn er klaar voor. Hebben jullie al een ticket geboekt? De vallei is groen, de zon schijnt en de wijn staat koud.