Terwijl we op de laatste twee gasten wachten, komt er een last-minute boeking binnen. Geen probleem. Alle kamers zijn schoon en we zijn thuis. Morgen maken we al ontbijt voor zes personen – vier personen extra is geen enkel probleem. Als ik de reservering open, zie ik dat de gasten er iets bij geschreven hebben. Hoewel ik geen Frans spreek, weet ik wel wat “bébé” en “lit” betekenen. Voor de zekerheid besluit ik het stukje toch nog even door Google Translate te halen. De betekenis van de tekst verandert hierdoor echter (helaas) niet. Het staat er echt: “Graag in één van de kamers een babybedje plaatsen.” “Godverdomme!”, mompel ik. Het is half zes. Deze mensen zijn waarschijnlijk al onderweg.
Ik ben blij dat ik de reservering in ieder geval direct binnen heb zien komen. Ik besluit dan ook geen moment te wachten en de gasten direct te antwoorden. “Bonjour. Je suis désolé. L’âge minimum pour nos clients est de 12 ans. Nous ne disposons pas d’installations pour les jeunes endants. Vous pouvez annular la réservation.” Terwijl ik hoop dat ook zij het bericht direct lezen, besluit ik onze Booking.com-pagina te bezoeken. Hoewel ik weet dat veel gasten hun kinderen niet als gasten (maar als bagage?) beschouwen, wil ik toch zeker weten dat de fout niet bij ons ligt. Om problemen te voorkomen als ik hun boeking weiger en – nog veel belangrijker – om herhaling in de toekomst te voorkomen. Met behulp van een zoekopdracht probeer ik te achterhalen waar het mis is gegaan. Nadat ik “Benialí” intoets en een datum selecteer waarvan ik zeker weet dat we beschikbaarheid hebben, moet ik invullen of ik met kinderen reis. Ik selecteer “ja” en besluit dat mijn virtuele kind “1 jaar” op het moment van uitchecken is. Als ik op “zoek” druk, verschijnt onze accommodatie wel in de zoekopdrachten, maar is het niet mogelijk om te boeken. “Deze accommodatie heeft geen beschikbaarheid op onze site”, staat er. Wie verder naar beneden scrollt leest: “Oeps! Dit is een accommodatie voor alleen volwassenen. Je kinderen kunnen hier daarom niet verblijven!” Wie nog verder naar beneden scrollt leest in de huisregels dat kinderen niet worden toegelaten en dat kinderbedjes en extra bedden niet beschikbaar zijn.
Mooi. Dat betekent dat de fout niet bij ons ligt. Deze mensen hebben hun baby niet meegenomen in hun zoekopdracht naar een last-minute accommodatie. Maar omdat we inmiddels al vijftien minuten verder zijn en het bericht nog steeds ongelezen lijkt te zijn, besluit ik hun telefoonnummer op te zoeken. In de hoop dat ze ook Engels of Spaans spreken, toets ik het nummer in. Gelukkig wordt er direct opgenomen. In het Engels vertel ik ze dat het niet mogelijk is om met een baby bij ons te verblijven. Wij hebben geen voorzieningen (zoals een bedje) en de rest van onze gasten rekenen op een rustig verblijf. Een paar minuten nadat ik ophang, komt het annuleringsverzoek binnen. Opgelucht haal ik adem. Het is niet de eerste – maar ik vrees ook niet de laatste keer dat zoiets gebeurt. Om dat te voorkomen weet ik niet wat ik nog meer kan doen. Als ook onze laatste gasten arriveren, besluit ik het voor nu te vergeten. Voorkomen is beter dan genezen. Maar het idee dat alles is te voorkomen is niet realistisch. Fouten maken is menselijk. En voor alle gasten die deze niet meenemen in hun zoekopdracht naar een accommodatie – baby’s en kleine kinderen zijn dat ook.