“Heb jij nog tips om gasten wat langer bij jullie te houden?” Verbaasd lees ik het bericht van een andere Bed & Breakfast-eigenaar uit Italië. Ik denk direct aan hetgeen dat weer een andere Bed & Breakfast-eigenaar – die een tijd geleden met pensioen is gegaan – ons een paar weken geleden nog vertelde. “Het is niet de bedoeling dat gasten de hele dag blijven plakken. Het is niet voor niets een Bed & Breakfast. Een bed en een ontbijt.” Ik reageer dan ook direct op het bericht. “Waarom wil je dat de gasten de hele dag in jouw accommodatie verblijven?”, vraag ik daarom. Als fervent wandelaar deel ik mijn liefde voor de prachtige omgeving het liefst met mijn gasten en stimuleer ze dan ook om – vooral in de winter – de verschillende wandelroutes te ontdekken. “Ik wil graag wat meer drank en hapjes verkopen.” Ik begrijp direct wat hij bedoelt. Maar wat dat betreft ben ik misschien wel de laatste persoon op aarde die men op dat punt om advies zou moeten vragen. Want ik ben – als ik dat over mijzelf mag zeggen – goed in veel dingen. Plannen en organiseren. Sparen. Schoonmaken. Veel zaken die bij het runnen van een Bed & Breakfast goed van pas komen. Maar van een heel aantal zaken heb ik ook totaal geen kaas gegeten. Social Media. Netwerken. En, zoals ik al zei, verkopen.
Ik ben geen verkoper. Ik ben het nooit geweest. En heel waarschijnlijk zal ik dat ook nooit worden. Ik raad gasten niet standaard de duurste fles wijn aan. En als ik dat wel doe – omdat ik luister naar waar de gast precies naar op zoek is – voel ik mij direct schuldig. Ik wil ze tenslotte niet op kosten jagen. Ja, u hoort het goed. Ik run een eigen bedrijf – of wij de vaste lasten maandelijks wel of niet kunnen betalen hangt af van de omzet die we maandelijks draaien – en ik vind het nog steeds lastig om gasten aan het eind van hun verblijf de rekening te presenteren. Vinden ze het niet te duur? Het schiet voortdurend door mijn hoofd. En hoewel ik zelf heel goed weet welke kosten wij maken, hoeveel er bij komt kijken en hoe hard wij werken – weet ik ook dat ik dat zo snel mogelijk zal moeten loslaten.
En precies hierover spraken mijn zusje en ik de afgelopen weken al. Commercialiseren? Misschien kunnen we dat – met vallen en opstaan – toch leren? De eerste stappen zijn al gezet. De wijnkast is gevuld. Niet met wijn uit de supermarkt. Maar met wijn waar we stuk voor stuk achter staan. Lokaal. Kwalitatief goed. En divers. En waar ik vooral hoop dat de wijn – in de wijze waarop de flessen gepresenteerd worden – zichzelf zullen verkopen, weet ik ook dat ik altijd terug kan vallen op mijn zusje. Want mijn zusje heeft dezelfde passie. Niet voor wandelen. Maar wel voor de gasten. De wijn. En de herinnering die (hopelijk) nog lang na het verblijf van onze gasten zal blijven bestaan. Het levert ons geen cent extra op. Tenzij de gasten terug komen. En of ze nu de hele dag met een boek aan het zwembad willen blijven liggen of er juist op uit willen trekken, maakt mij helemaal niets uit. Ik stuur onze collega Bed & Breakfast-eigenaar een paar foto’s van onze nieuwe wijnkast en bar. Misschien heeft hij er iets aan. Want specifieke verkooptips kan ik hem niet geven. Ik verkoop geen fles wijn, pot jam of stukje lokale zeep zonder dat een gast mij daarom vraagt. Het enige wat ik op dit moment kan verkopen is ons concept: een authentiek huis, in een prachtige vallei met oprechte aandacht voor onze gasten. Of ze nu wel of geen drank nuttigen. Zolang zij blij zijn, zijn wij blij. Het is tenslotte geen sprint, maar een marathon. We gaan misschien niet snel. Maar de eindstreep? Die halen we wel.