Waar we vorige week dinsdag nog geen enkel besef hadden van de gigantische schade die de DANA in Valencia zou aanrichten, is dat inmiddels pijnlijk duidelijk geworden. Dat het nieuws over de ramp ook Nederland al snel bereikt had, werd duidelijk toen we op woensdagavond (en de daaropvolgende dagen) veel berichtjes van vrienden en familie uit Nederland ontvingen. “Zijn jullie in orde?”, “Hoe is de situatie bij jullie?” en “Wat verschrikkelijk wat daar gebeurd is!”
Dat laatste kan ik alleen maar beamen. Gelukkig zijn wij in orde en is er in Vall de Gallinera niets aan de hand, maar ons hart gaat uit naar alle mensen die wel dierbaren in de ramp hebben verloren, wiens familieleden en vrienden nog vermist zijn of wiens huizen en auto’s compleet zijn verwoest. Want hoe snel een ramp van dit formaat zich kan voltrekken is iets wat Noëlle en ik vorige week met eigen ogen hebben kunnen zien. Op de bewuste dag (op het moment van schrijven een week geleden) reden wij namelijk met de auto van onze vader naar de Ikea in Alfafar (net onder Valencia) met een boodschappenlijstje dat ons wel een tijdje zoet zou houden. Na ruim drie uur winkelen hadden we dan ook niet heel veel puf meer om óók nog een bezoek te brengen aan enkele andere winkels op het desbetreffende terrein. Omdat ook de windsterkte snel begon op te lopen en we daarnaast enkele uren later nog bezoek van Lisa en Werner verwachtten, besloten we onze shoppingtrip vroegtijdig af te breken en richting huis te rijden.
Pas toen ik de verwachte aankomsttijd op Google Maps zag, stelde ik voor om toch nog even langs de Action in Carcaixent te rijden. Met een “Qua tijd scheelt het niet heel veel en meer dan vijftien minuten hebben we daar toch niet nodig”, overtuigde ik mijn zusje van het plan. Omdat Carcaixent wat meer in het binnenland ligt, namen we in plaats van de gebruikelijke AP-7 nu de A-7 naar huis. Pas toen we onderweg door een enorme stortbui werden overvallen en we ons met onze alarmlichten aan en ramen volledig open om niet te veel zicht op de weg te verliezen met twintig kilometer per uur een weg naar onze volgende bestemming probeerden te banen, begonnen we een beetje aan het plan te twijfelen. Terwijl de ene na de andere weg naar Carcaixent afgesloten bleek te zijn en we vol verbazing naar de sinaasappelvelden, die al ruim een meter onder water stonden, keken – konden we niets anders doen dan huiswaarts keren. Gelukkig klaarde de lucht snel op en geraakten we zonder al te veel problemen weer thuis. Hoeveel geluk wij werkelijk gehad hebben, werd ons pas in de daaropvolgende dagen duidelijk. Rijen vol kapotte auto’s op de weg naar Alfafar en beelden van het parkeerterrein van de Ikea dat, enkele uren nadat wij er waren vertrokken, volledig was ondergelopen. Uiteindelijk hebben ongeveer zevenhonderd mensen er de nacht doorgebracht.
Dat niet alleen de Ikea, die gedurende de nacht nog veel meer mensen dan alleen hun eigen klanten hebben kunnen opvangen, een enorme solidariteit heeft laten zien, is inmiddels wel duidelijk geworden. De talloze inzamelingsacties van levensmiddelen, gelddonaties en vrijwilligers die naar de getroffen gebieden trekken om te helpen, laat de gigantische betrokkenheid binnen én buiten de regio Valencia zien. En wie, net als wij, ook een steentje willen bijdragen aan de wederopbouw van de getroffen rampgebieden, vraag ik dan ook te doneren. Alle beetjes helpen. Buiten de talloze officiële initiatieven, zijn er ook verschillende goede privé-initiatieven, opgezet door personen die de ramp met eigen ogen aanschouwen. Een mooi initiatief is dat van de Duitse Stephanie en Nederlandse Eline van Valencia Inside. Doneren kan met behulp van de volgende link: https://gofund.me/ab349f1d. Namens iedereen in Valencia – bedankt!