De temperaturen schommelen tussen de dertig en veertig graden gedurende de dag en twintig en vijfentwintig graden gedurende de nacht. De mussen vallen, bij wijze van spreken, van het dak. En de duiven – die de no-fly-zone van mijn zusje de gehele lente weigerden te respecteren – zijn nergens meer te bekennen. Terwijl de gasten toevlucht zoeken in de door de airconditioning gekoelde kamers dan wel het koele zwembadwater, werk ik iedere dag gedisciplineerd mijn takenlijst af. Het is woensdag en we zitten gewoon volgeboekt. Maandag 22 juli was de laatste dag dat ik geen gasten meer in huis heb gehad en – zoals het er nu uit ziet – duurt het nog tot dinsdag 27 augustus voordat ik opnieuw een dag ‘vrij’ heb. Dat wil zeggen: als er niemand last-minute nog besluit te boeken. En hoewel de kans groot is dat dat toch nog wel zal gaan gebeuren (aangezien de Spanjaarden maar al te graag last-minute boeken), werk ik op dit moment gestaag door tot dat moment.
Maar terwijl ik afwisselend blij dan wel vermoeid naar de keurig op elkaar aansluitende reserveringen in ons reserveringssysteem kijk, vrees ik dat – als dit het hele jaar zo door zal gaan – er niets meer van mij over zal blijven. Het draaien van een druk bezette Bed & Breakfast met vijf kamers, een tuin en een zwembad vraagt op dit moment namelijk heel veel van mijn lijf. Tel daar de onvergefelijke Spaanse hitte (en daardoor vaak bijkomende gebrek aan trek) bij op en de kilo’s vliegen er letterlijk vanaf. De “wat zie je er goed uit!” wordt steeds vaker een “flaca!” (mager!). En het zo begeerde “zomerlijf”? Dat is niet meer dan een neveneffect van een jaar keihard werken en, bovendien, volkomen nutteloos – want tijd om met dat strandklare lijf over het strand te paraderen is er niet.
En ofschoon mijn zusjes – die in Zwitserland al net zo’n lange dagen maken – en ik regelmatig heen en weer appen dat we nu echt geen tijd hebben om even te bellen, tikt de tijd op dit moment, voor mijn gevoel, nog altijd te langzaam voorbij. Dat in tegenstelling tot mijn vingers die – tijdens het schrijven van deze blog – vooral over het toetsenbord lijken te vliegen. Want hoe eerder mijn wekelijkse verslag op papier staat, hoe eerder ik mij met de ventilator aan – die naast mijn bed vol op mij gericht staat – weer op bed kan laten vallen voor een korte pauze. Terwijl ik met een half oog het nieuwe seizoen van “B&B Vol Liefde” probeer te kijken, merk ik dat mijn oogleden al snel te zwaar worden. De warmte wint het bij lange na niet van mijn vermoeidheid. We kwamen naar Spanje voor een rustiger leven. Ha! Wat een grap. Het leven van een Bed & Breakfast-eigenaar is (tot nu toe) alles behalve rustig gebleken. Maar terwijl ik na een welverdiende siësta weer wat opgeknapt ben en rustig terugspoel naar het moment waarop ik in slaap gevallen ben, ben ik allang weer dankbaar dat ik – in tegenstelling tot de kandidaten van het programma – naast mijn gasten niet ook nog een aantal vrijgezellen hoef te entertainen. Want als er opnieuw een melding van een nieuwe boeking op mijn telefoon verschijnt, weet ik één ding zeker. Voor de liefde heb ik nu even al helemáál geen tijd.