Televisieprogramma’s zoals ‘Ik Vertrek’ en ‘Het Roer Om’ zijn al jaren ontzettend populair. Hoe meer er mis gaat, hoe beter. Kijkers, die er niet aan moeten dénken om ‘ons’ natte, koude kikkerlandje ooit te verruilen voor het zonnige Spanje (of een willekeurig ander land), vinden iedere aflevering opnieuw bevestiging. “Zie je wel! Alweer gaat het mis.” Anderen die, in tegenstelling tot de eerste groep, wel al lang met het idee om te vertrekken in hun hoofd rondlopen, zijn vaak optimistischer ingesteld. “Mij zou dat nooit overkomen!” en “Zo slecht voorbereid als deze mensen, dat zijn wij niet!” Het geromantiseerde beeld van een kleine Bed & Breakfast midden in de natuur dan wel een idyllisch dorp, krijgen zij maar moeilijk uit hun hoofd.
Uiteraard behoren wij tot deze tweede groep. De romantici. De twijfel, over de kans van slagen, die de critici maar al te graag met ons delen, is vaak aan dovemansoren gericht. Maar zelfs als je uitstekend voorbereid bent, je al jaren in het vak werkt en de taal uitstekend beheerst, blijft het zetten van deze grote stap onzeker. De hamvraag (of ‘pregunta de jamón’ zoals mijn zusje nu zou zeggen) is in alle gevallen dezelfde: kun je ervan leven? Een uitstekende vraag die wij, tot nu toe, nog nooit hebben kunnen beantwoorden. Ik heb geen flauw idee. Op dit moment in ieder geval nog(!) niet. Niet voor niets werken mijn beide zusjes nog in Zwitserland. Een plan waar wij nog tot ver in de toekomst op terug hopen te kunnen vallen. Nu wel, hopen? Liever niet, natuurlijk.
Het liefst wonen en werken wij volgend jaar allemaal in onze eigen Bed & Breakfast. Dat was het plan. En dat blijft het plan. Dat datzelfde plan al verschillende keren is aangepast en vooruitgeschoven, blijft niet onopgemerkt. “Dit is echt de laatste zomer dat ik naar Zermatt ga!”, riep mijn zusje stellig, vlak voordat ze weer vertrok. Café-eigenaresse Isa trok opnieuw een wenkbrauw op. “Dat heb ik eerder gehoord.” En ze heeft gelijk. Maar op dit moment, zit er niet veel anders op. Met het geld dat zij en mijn andere zusje daar dit jaar verdienen, kunnen we een deel van onze schulden beginnen af te lossen. Lasten die de Bed & Breakfast op dit moment nog niet kunnen dragen.
Het geromantiseerde beeld van een Bed & Breakfast in een klein, idyllisch dorp waar wij (als drie zussen) gezamenlijk van kunnen leven, laat nog even op zich wachten. Voorlopig maakt dit ideaal, noodgedwongen, nog even plaats voor de realiteit. Een realiteit waarin zij nog steeds het grootste gedeelte van het jaar in Zwitserland verblijven. De stap om Spanje weer te verlaten, wordt iedere keer opnieuw een beetje groter. En hoewel ik hier af en toe dreig te verdrinken in een zee van regels, wetgevingen en bureaucratie en het opzetten van een eigen bedrijf met veel pieken en dalen gepaard gaat, ben ik dankbaar dat ik die stap niet meer hoef te zetten. De Penya Foradà van Vall de Gallinera mag dan alleen lokaal aanzien genieten, maar ik verkies het leven hier te allen tijde boven het leven in Zwitserland (en Nederland). Rijk hoeven we niet te worden. Materiële rijkdom hebben wij nooit verlangd. De droom van een rustiger, eenvoudiger en intrinsiek rijk leven, is nog levend en wel. Als Bed & Breakfast-eigenaren in Spanje. Ooit zal Zermatt voorgoed tot de verleden tijd behoren. Want vroeg of laat verliest ook de Matterhorn zijn glans.