Als ik – met mijn jas al aan – op het punt sta om te vertrekken, besluit ik nog even langs de woonkamer te lopen. De gasten – die met een kop thee en een boek voor het haardvuur zitten – lijkt het aan niets te ontbreken, maar voor de zekerheid besluit ik het toch even te vragen. “Kan ik nog iets voor jullie doen voordat ik zo weg ga?” Tevreden schudden ze hun hoofd. “Nee. We zijn helemaal oké zo.” Naar het vuur, dat nog volop brandt en de kamer met een aangename warmte vult, hoef ik voorlopig niet om te kijken. De gasten gooien er af en toe zelf een blokje op waardoor ik met een gerust hart het huis even kan verlaten. Net op het moment dat ik mij om wil draaien en naar de deur wil lopen, roept één van hen mij terug. “O trouwens, er kwam hier zojuist nog iemand binnenlopen om te vragen wat een overnachting kost.” Verbaasd kijk ik hem aan. “O?!”, antwoord ik daarom. “Dat komt eigenlijk nooit voor…”, ga ik verder. “Ik wist niet waar je was, dus heb ik het hem maar verteld”, besluit de gast. “Super!”, roep ik. Als ze hadden willen boeken hadden ze wel gebeld, denk ik bij mijzelf.
Maar terwijl ik de gasten alleen achter laat, weet ik dat die kans niet heel groot is. Een last-minute boeking komt tenslotte (nog) niet zo heel vaak voor. Ik durf dit soort boekingen sinds een tijdje dan ook gewoon via Booking.Com aan te nemen. Het risico – dat een gast boekt en de kamers nog niet schoon zijn of ik er op dat moment nét (even) niet ben – neem ik liever gewoon voor lief. Beter dat dan een eventuele boeking mis te lopen van wandelaars, fietsers of motorrijders die het liefst op dezelfde dag – afhankelijk van hun voortgang – hun accommodatie boeken. En tot nu toe ging het nog altijd goed. Zelfs die ene keer dat ik – vlak nadat ik na een paar drukke dag(en) even een korte siësta hoopte te houden en half in slaap gesukkeld was – wakker schrok van het geluid van mijn telefoon. Een last minute boeking. Rond een uur of half vijf en voor dezelfde dag. Ik had op dat moment nog twee kamers vrij. Maar geen van beiden waren schoon. De gasten waren diezelfde ochtend nog vertrokken en – uiteraard – lag mijn prioriteit bij de nog (ver)blijvende gasten, hun kamers en de gemeenschappelijke ruimtes. Gelukkig komt de adrenaline op dat moment dan wel vrij. Vergeet die siësta. Moe was ik al lang niet meer. Blij dat ik in ieder geval de wasmachines en drogers wel al had aangezet, slaagde ik er in om de kamer net voor de aankomst van de betreffende gast helemaal in orde te maken.
Maar omdat alle kamers op dit moment al schoon zijn en ik alle ingrediënten voor een ontbijt voor vier personen gewoon in huis heb, was het dit keer helemaal geen probleem geweest als nog iemand op het laatste moment binnen was komen lopen. En zelfs als dat niet het geval was geweest? Dan hadden ze in ieder geval gezellig plaats kunnen nemen in de woonkamer. Met een kop thee, koffie of nog beter – een glas wijn. De haard brandt immers al. En onze voorraad wijn? Die maken zelfs hónderd onverwachte gasten nog niet soldaat.