Wie een Bed & Breakfast runt is altijd aan het werk. Ook als er geen gasten zijn. Het huis zo schoon is dat je van de vloer kunt eten. En al het achterstallige onderhoud al lang is weggewerkt. Want in principe ben je altijd bereikbaar. Telefonisch of per e-mail. Ieder moment kan er een nieuwe reservering binnenkomen. Of een vraag (of vijfentwintig). Begrijpelijk? Zeker. Belangrijk? Ook. Want we willen wel dat onze gasten een geïnformeerde keuze kunnen maken. Dat ze krijgen waar ze naar op zoek zijn. En dat wij dus aan al hun verwachtingen kunnen voldoen.
Want gasten die niet op hun plek zitten is voor niemand leuk. Niet voor hen en niet voor ons. En hoewel het niet vaak voorkomt, is het in anderhalf jaar tijd wel al eens gebeurd. Dat de gasten de grootte van het dorp (zwaar) hadden overschat. En de reuring (à la Benidorm) waar ze naar op zoek waren – hier in de verste verte niet te vinden was. Al helemaal niet op een doordeweekse dag. Als de restaurants ’s avonds gesloten blijven. En dus beantwoord ik met alle liefde ieders vragen. Zelfs als de informatie al op onze website vermeld staat. Wat ik ervan vind doet er niet toe. Liever één vraag te veel dan twintig te weinig en een gast die vervolgens iedere dag de auto besluit te pakken omdat de stilte van Benialí ze tot waanzin drijft.
Dat ik er soms een beetje om moet lachen, is ook niet erg. Dat hoort erbij. Wat voor de één een vreemde vraag is, is voor de ander doornormaal. Maar soms stelt er iemand zo veel vragen dat ik mij afvraag of ze slechts een paar dagen bij ons willen verblijven of dat ze van plan zijn om permanent bij ons in te trekken. En om deze vraag direct maar te beantwoorden: dat laatste is niet mogelijk.
De vreemdste vraag die mij ooit gesteld werd? Die kwam van een dame die ofwel heel allergisch ofwel heel bang voor honden was. Want hoewel zij begon met een paar uitstekende vragen – vragen die ik iedereen die bang dan wel allergisch is voor dieren aanraad om van tevoren aan de accommodatie te stellen – keek ik van haar laatste vraag wel enigszins verbaasd op. Want nadat ik haar verteld had dat er bij ons geen huisdieren mochten komen (en de dame daar tot mijn verbazing heel positief op reageerde omdat de reactie normaal precies omgekeerd is) en dat we zelf ook geen huisdieren hadden, vroeg ze zich af of er vanuit onze accommodatie wel hondengeblaf hoorbaar was. Tja, wij wonen in een dorp. Hondenbezitters vind je overal. Zo ook in ons dorp. Geblaf is er dus wel eens te horen. Of het geblaf dusdanig storend is kan ik niet beantwoorden. Ik heb er zelf geen last van. Maar ik kan niet voor een ander spreken. Want wat de één als heel storend ervaart, is voor de ander geen enkel probleem. Net zoals de één juist voor de rust naar Benialí komt, terwijl de ander – om precies dezelfde reden – er juist liever mijlenver vandaan rijdt.