Piep. Piep. Ik hoor mijn zusjes laatste hoop om de maand september in Spanje door te brengen luid en duidelijk vervliegen. Een vreugdekreet blijft namelijk uit. Teleurgesteld komt ze even later dan ook weer naar buiten gelopen. “Ik vrees dat ik donderdag toch naar Zwitserland ga”, zucht ze verslagen. “Helemaal niets?”, vraag ik haar. “Nog geen euro!”, antwoord ze. Ook haar laatste loten leveren – helaas – niks op.
Terwijl we – samen met enkele vrienden – een laatste drankje op het terras van Bar Isa drinken, stellen we haar gerust. Het is maar voor een maand. Want in oktober komt ze alweer terug. Dat ze ook dan maar drie weken blijft, maakt dat ze er niet helemaal vrolijk van wordt. “Maar daarna ben ik opnieuw zes maanden weg!”, roept ze uit. Daar heeft ze gelijk in. Gedurende de winter zal ze opnieuw in Zermatt aan de slag gaan. Gelukkig is ze niet alleen. Want buiten ons andere zusje en haar man, is haar vriend daar natuurlijk ook.
Terwijl we proosten op ons leven in Spanje, kijkt mijn zusje mij meermaals doordringend aan. “Je gaat mij nog missen!”, waarschuwt ze mij. En ik vrees dat ze gelijk heeft. Niet alleen ons dagelijkse koffiemomentje (terwijl we op de gasten wachten), maar ook al het werk dat ze in de afgelopen maanden verzet heeft. Met haar ervaring in zowel de horeca als de housekeeping is ze in aanwinst in elke Bed & Breakfast. Ze is niet alleen net zo secuur, maar ook twee keer zo snel als ik. En waar ik mij af en toe nog graag veilig in de keuken verschuil – is zij van nature een uitstekende gastvrouw. Nu zij weg gaat, wordt het tijd dat ik weer opnieuw op de voorgrond treed.
Gelukkig is het hoogseizoen voorbij. Aan de augustus-gekte – die we gelukkig zonder al te veel problemen hebben doorstaan – is ook weer een einde gekomen. In september concentreren de boekingen zich vooral weer rondom de weekenden en is er doordeweeks weer wat meer tijd om op adem te komen. Om wat klein onderhoud te verrichten. En om weer in het ritme van alles alleen te moeten doen te komen. Extra vroeg opstaan om het ontbijt voor te bereiden. Naar de bakker gaan om vers brood te kopen. De tuin te vegen. De ontbijttafels buiten klaar te zetten. De planten water te geven. Het zwembad schoon te maken. Het ontbijt weer af te ruimen. De tuin opnieuw zwembad-klaar te maken. De bezette kamers op te frissen. Te wassen. Te strijken. De kamers en algemene ruimtes schoon te maken en te houden. Nieuwe gasten in te checken en oude gasten uit te checken. De administratie bij te houden. Vragen per e-mail en WhatsApp te beantwoorden. Reserveringen aan te nemen. Annuleringen te verwerken. Af en toe een post op Social Media te plaatsen. Een nieuwe blog te schrijven. Boodschappen te doen. Met een beetje geluk (opnieuw) op een prachtige review te reageren. En (hopelijk) steeds meer gasten te verwelkomen. Gelukkig sta ik er niet helemaal alleen voor.
Want ook vanuit Zwitserland steunen mijn zusjes mij. Mijn ouders – die altijd bereid zijn een handje te helpen – wonen aan de overkant van de straat. En mijn collega-Bed & Breakfast-eigenaren – die in hetzelfde schuitje zitten – staan altijd voor mij en elkaar klaar. En hoewel iedereen net zo druk is als wij – is er af en toe tijd voor een gezellige borrel. Ook hier proosten we samen op onze toekomst. In Spanje. Op een prachtige plek. Waar we zowel met als naast elkaar kunnen bestaan. En hoewel ik mijn zusje zeker ga missen – ben ik blij dat ik voldoende fantastische mensen in mijn leven heb om – naast het werk – op terug te vallen. Bovendien is ze – samen met ons andere zusje – over een kleine maand alweer terug.