“Je bent de liefde van mijn leven, wil je met mij trouwen?”, “Je hebt de jackpot in de loterij gewonnen…“ of “De sportles gaat vandaag helaas niet door…” zijn allemaal uitspraken die bij de meesten onder ons een immens gevoel van blijdschap zullen oproepen. Bij mij (ongetwijfeld) ook. Maar omdat ik alleen de laatste zo nu en dan eens hoor, maakt mijn hart al snel een sprongetje als ik goed nieuws mag ontvangen. Zo ook vandaag. Terwijl ik in mijn hoofd de gebeurtenissen van de weinig enerverende afgelopen week de revue laat passeren, piept mijn telefoon kort. Het is 14.41 en de email die ik zojuist binnenkrijg, maakt mij nog nét niet aan het huilen. Van blijdschap.
“Buenas tardes. Revisada la documentación enviada. Todo correcto. Gracias.” (“Goedemiddag. De verzonden documentatie is beoordeeld. Alles klopt. Bedankt.”) Slechts een paar dagen na de gestelde deadline is het dan toch gelukt. Aan alle vereisten die gesteld worden aan zowel het sanitair water als het zwembad is eindelijk voldaan. Er is nog slechts één openstaand punt. En als ik precies één minuut na de zojuist binnengekomen email ook via de WhatsApp een foto van de loodgieter ontvang, kan mijn dag niet meer stuk. Vergeet die epische liefde, rijk gevulde bankrekening of dat avondje onverwacht bankhangen. Binnenkort zijn wij twee watermeters rijker en blijft er geen zwembaddruppel (nieuw dan wel oud) meer ongeregistreerd. Met een beetje geluk verdwijnt ons dossier dan ook weer, samen met dat laatste stukje fotobewijs, onderaan de steeds groter wordende stapel. Ergens in een la. Of nog beter: in de papierversnipperaar.
Maar terwijl de desbetreffende afdeling rustig verder gaat met het bureaucratiseren van de volgende Bed & Breakfast, vrees ik dat ook wij de volgende controlerende instantie binnenkort alweer mogen verwachten. Na de technicus van de gemeente, de Servicio Territorial de Turismo (die controleren of er aan alle vereisten van de vergunning is voldaan), de Agencia Tributaria (de Belastingdienst) en Sanitat (de Inspectie Leefomgeving) gok ik dat het tussen de HACCP-controleur en de Guardia Civil zal gaan. Maar als beginnende Bed & Breakfast (die na één jaar draaien in de ogen van de bureaucratie nog steeds in de kinderschoenen staat), zou het ook zomaar een heel andere instantie kunnen zijn. Waarschijnlijk één waarvan ik nog nooit gehoord heb en die staat te trappelen om de laatste vrije vierkante meters van ons huis met nog meer regels te behangen. Een dag niet geplastificeerd is tenslotte een dag niet geleefd. Vergeet dat extra kamertje dat vroeger voor een extra zakcentje werd verhuurd. Het runnen van een Bed & Breakfast in Spanje is een serieuze bezigheid. De hoeveelheid eisen waaraan voldaan moet worden, wordt steeds groter. En de eigenaren? Die zijn pas blij als de controleur dat ook is. Want als alle processen lopen en er aan alle regels is voldaan, is er ruimte voor iets anders. Die epische liefde of rijkgevulde bankrekening wellicht. Want na een eeuwigheid op kantoor kan ik wel wat beweging gebruiken.