Zoals ik vorige week al schreef gaat het bezichtigen van huizen er in Spanje soms anders aan toe dan in Nederland. En omdat je na twintig bezichtigingen niet alle huizen meer even helder op je netvlies hebt staan – laat staan in welke plaats het desbetreffende huis ook alweer lag – verwijzen wij nog regelmatig naar het meest opvallende aspect van het huis dan wel de bezichtiging om de ander er weer even aan te herinneren. Als gasten ons vervolgens vragen naar de vreemdste bezichtiging, hoeven we er dan ook niet lang over na te denken. Terwijl we in ons geheugen naar de verschillende huisbezoeken beginnen te graven, komen we al snel tot dezelfde conclusie. Het is niet het huis met de vele scheuren, het huis dat naar kattenpis stonk of het huis met een zwembad waar nog een dode eekhoorn in dreef. Nee. In onze top drie vreemdste bezichtigingen staan: Pinoso (Alicante), Álora (Málaga) en ons huidige huis in Benialí (Alicante).
Want nadat de Britse makelaar die ons in Pinoso bij de bezichtigingen zou begeleiden vernam dat wij op zoek waren naar een huis dat groot genoeg was om er een Bed & Breakfast van te kunnen maken, liet ze onze aankoopmakelaar uit Valencia weten dat haar eigen huis ook nog op de markt stond. Of wij interesse hadden om ook haar huis dezelfde dag nog te bezichtigen? Als we het hebben over de eerder genoemde beleefdheidsbezichtigingen, dan was dit er absoluut één. Want in tegenstelling tot alle andere huizen die we tot dan toe bezocht hadden, was er geen enkel authentiek detail in dit moderne nieuwbouwhuis te vinden. Het zwembad werd omgeven door kunstgras en met het ‘prachtige’ uitzicht bedoelde ze denk ik de dorre zandgrond waardoor het huis aan vier kanten werd omgeven. Maar dat er daarnaast geen enkele logica in het nieuw geconstrueerde huis zat – waarbij de slaapkamers en bijbehorende “ensuite”-badkamers, gescheiden door een gang, recht tegenover elkaar lagen – was misschien nog wel het ergste. Want wat heb je aan een privébadkamer zonder de privacy om je vrij tussen deze badkamer en de slaapkamer te kunnen bewegen? Dat dit huis nooit tot de kanshebbers heeft gehoord, moge duidelijk zijn. We wonen immers in Benialí en niet in Pinoso.
Het huis in Álora had, daarentegen, wel degelijk potentie. Dat de bezichtiging nog zo duidelijk in ons geheugen gegrift staat, heeft dan ook niets met het huis – maar alles met de bezichtiging – te maken. Dat het huis, dat al een tijd te koop stond, op het moment van onze bezichtiging aan een buitenlandse (Scandinavische?) familie verhuurd werd, was voor ons geen probleem. Dat zij zich (andersom) van ons bezoek nóg minder aantrokken, werd al snel duidelijk. Terwijl wij de keuken binnenstapten zaten zij nog gezellig met zijn allen aan het ontbijt. Een knikje ter begroeting kon er nog nét vanaf. Geen probleem. Of het huis wel of niet verkocht zou worden was voor hen niet van belang. Maar toen we een paar minuten later (op eigen tempo) van slaapkamer naar slaapkamer bewogen om de mogelijkheden met betrekking tot het maken van een Bed & Breakfast goed te bekijken, trok één van mijn zusjes al snel weer de deur van één van de slaapkamers achter zich dicht. “Er ligt daar gewoon nog iemand in bed te snurken!”, riep ze geschokt uit. Nadat ook wij een vlugge blik naar binnen besloten te werpen (want we wilden alle kamers in ieder geval wel bekijken), moesten we haar gelijk geven. Een van de familieleden vond een bezichtiging van het huis geen reden genoeg om vóór elf uur ’s ochtends zijn nest uit te komen.
Apart. Dat zeker. Maar dat mijn zusje, Suzanne, ons huidige huis niet eens bezichtigd heeft voordat we het aankochten, is misschien nog wel het vreemdst van allemaal. Vergeet de verkoopgrage makelaar uit Pinoso of de schone slaper uit Álora. Het feit dat mijn zusje ons huis durfde aan te kopen zonder het überhaupt te hebben gezien, vind ik misschien nog wel het vreemdst van allemaal.