Eén van onze vrienden wijst eerst lachend naar de enorme wijnkast en daarna naar de koffiehoek. “Is dat Noëlle’s deel van de gang en dat jouw deel?” Hij kijkt mij veelbetekenend aan. Ik schud mijn hoofd en wijs naar de enorme boekenkast die mijn zusje twee maanden eerder samen met onze vader getimmerd heeft. Beiden zijn uit hetzelfde hout gemaakt en staan recht tegenover elkaar. “Dát is mijn deel van gang”, zeg ik trots. Hoewel de kast nog niet zo goed gevuld is als mijn zusjes wijnkast, hoop ik daar snel verandering in te brengen. “Lastig kiezen, hè?!”, roept Noëlle – nog steeds lachend – tegen hen. “Mijn kant of die van haar…” Hoewel ze beiden voor haar kant kiezen, geef ik mij niet snel gewonnen. Omdat we het in het weekend altijd te druk hebben om een van de tweedehands markten in Jalón of El Verger te bezoeken, besluit ik dat het hoog tijd wordt om eens op Wallapop te zoeken. Met behulp van deze Spaanse app – waar tweedehands spullen verkocht en gekocht worden – hebben we in het verleden al veel moois gevonden.
Als ik ’s avonds (uiteraard in overleg met mijn zusje) verschillende boekenseries bestel, kan ze het niet nalaten om te zeggen dat zij dus niet de enige big spender van de familie is. “Ik heb zojuist €25 betaald voor dertig gloednieuwe hardcover boeken! Inclusief verzendkosten!” roep ik verontwaardigd. “Maar je hebt gelijk – we zullen een beetje van ons te besteden budget uit moeten geven om ook iets moois van de boekenkast te maken”, geef ik toe.
Als ik twee dagen later een bericht krijg dat ik alvast drie van de zeven bestelde pakketten bij het postkantoor in Pego kan ophalen, twijfel ik geen moment. Dat het weerbericht er niet bijzonder goed uitziet (het zou de hele dag gaan regenen), negeer ik. Pas als ik bijna bij het postkantoor ben, besef ik dat het vandaag donderdag is. Markt. Dat betekent dat ik waarschijnlijk niet al te dichtbij kan parkeren. Tegenvaller. Want het begint niet alleen zacht te regenen – ook de auto parkeer ik noodgedwongen zo’n vierhonderd meter verderop. In de hoop dat ik alle drie de pakketten alleen kan dragen, stop ik twee grote boodschappentassen in mijn rugzak en loop ik naar Correos. Gelukkig is het niet druk en heeft de dame achter de balie mijn pakketten al snel gevonden. Terwijl ze er twee op de balie neerlegt, haal ik opgelucht adem. Eén ervan past sowieso in mijn rugzak en ook de ander past met gemak in één van de boodschappentassen. Pas als ze het derde pakket – de dertig nieuwe hardcover boeken voor een spotprijs – met behulp van haar bureaustoel om de balie heen naar mij toe begint te rollen, begin ik een beetje te zweten. “Ik hoop niet dat je lopend hier naartoe bent gekomen”, zegt de medewerkster bedenkelijk. Terwijl ik het pakket van haar stoel til haal ik opgelucht adem. Vierhonderd meter lopen moet wel lukken. Ik maak me echter meer zorgen om de regen – die ineens met bakken uit de hemel valt. Ik besluit de laatste boodschappentas daarom bovenop de kartonnen doos te leggen en – na een worsteling met de deur – de regen maar gewoon te trotseren.
Terwijl de marktmannen en -vrouwen hun kraampjes in rap tempo beginnen af te breken en de marktgangers overal staan te schuilen, probeer ik zo snel mogelijk naar de auto te lopen. Omdat ik vrees dat de kartonnen doos niet bestand is tegen de hoeveelheid regen, besluit ik na een paar meter snel een Chinese bazaar in te duiken. “Verkopen jullie toevallig vuilniszakken?”, vraag ik hoopvol. Het meisje achter de toonbank knikt. Nadat ik vlug een rol afreken en mijn drie pakketten in het uiterst krappe gangpad in een aantal vuilniszakken wikkel, vervolg ik mijn weg. Door zo dicht mogelijk langs de huizen te lopen, hoop ik het pakket zo droog mogelijk te houden. Als ik eindelijk bij de auto ben, zijn de straten inmiddels ondergelopen. Ik plaats het pakket daarom op het dak. Pas als ik mijn sleutel heb gevonden, de kletsnatte pakketten op de achterbank van de auto heb geplaatst en langzaam door de natte straten Pego uitrijd, hoop ik dat mijn haast om onze boekenkast te vullen niet alles heeft verpest. Gelukkig blijkt dat niet zo te zijn. Slechts twee van de dertig boeken hebben waterschade. Of ze dat al hadden toen de verzender ze op de post deed, durf ik niet te zeggen. Ik neem het verlies in ieder geval voor mijn rekening en geef de verkoper vijf sterren op Wallapop. Als mijn zusje en ik de series – van onder andere Paulo Coelho – in de boekenkast hebben geplaatst, ben ik blij. Eindelijk begint het ergens op te lijken. Ik vrees alleen dat mijn koophonger nu niet gestild maar juist aangewakkerd is. Hoe ga ik mijn zusjes dit verkopen? Maar zolang zowel onze vrienden als onze gasten nog voor Noëlle’s kant van de gang kiezen, maak ik mij nog geen zorgen. Pas als ze veelvuldig van kamp beginnen te wisselen weet ik dat ik te ver ben gegaan.