“Ik geloof dat we wel een kop koffie hebben verdiend.” Ik knik. “Ik dacht precies hetzelfde”, zeg ik tegen mijn moeder. Nadat ik de oude sticker van de voorruit heb gepulkt, plak ik de nieuwe op exact dezelfde plek. De auto krijgt een sticker en wij een kop koffie. Met een chocolaatje, hoop ik. Wij hebben de jaarlijkse ITV weer zonder (al te veel) problemen doorstaan. Iets dat gerust met wat extra’s bij de koffie gevierd mag worden.
En hoewel het niet de eerste keer was dat we zelf met de auto naar en door het Spaanse keuringsstation reden, word ik er nog altijd nerveus van. Startproblemen heb ik sinds de recente reparatie niet meer gehad. De garage heeft de dag ervoor een zogenaamde pre-ITV uitgevoerd en een paar uur eerder hebben ze er nog twee nieuwe ruitenwissers opgezet. Iets waar ik zelf normaal gesproken nogal laks in ben, waardoor mijn zusjes af en toe zelf het heft in handen nemen en ze vervangen. Het gepiep van een versleten wisser deert mij niet. Ik draai gewoon de volumeknop van de radio een tikkeltje harder. Maar omdat ik de keuring zonder problemen wil doorstaan en mijn zusjes nog in het buitenland zijn, reed ik vlak van tevoren toch nog even langs de garage om ze te vervangen. Als ik betaald heb, vraagt de garage-eigenaar mij of ik zelf met de auto naar de keuring rijd. Ik knik bevestigend. “Ondara of Gandia?” “Alcoi”, antwoord ik. “Zorg ervoor dat de motor goed opgewarmd is”, drukt hij mij op het hart. “In plaats van ‘m uit te zetten, laat je ‘m gewoon lekker draaien.” Braaf knik ik. En hoewel ik de motor wel uitschakel als ik samen met mijn moeder (wier auto opnieuw samen met die van mij gekeurd moet worden) het kantoor binnenloop om ons te registreren, laat ik ‘m vervolgens wel ongegeneerd draaien terwijl ik op mijn beurt wacht. Maar omdat alleen mijn moeder voor mij aan de beurt is en ik vervolgens voor een andere rij geselecteerd word, is dat niet al te lang. Ik ben dan ook blij als ik zie dat de gemeten uitstoot op het scherm groen kleurt. Een ‘acceptabel resultaat’ lees ik.
De eerste horde is genomen en hoewel ik af en toe niet helemaal begrijp wat de controleur precies wil dat ik doe, komen zowel de auto als ik er zonder kleerscheuren en mét een gloednieuwe sticker van af. In totaal zijn we nog geen twee uur weggeweest – waarvan we er maar liefst anderhalf op de weg doorbrachten. Dat betekent dat ik nog ruim op tijd ben om de winnaars van onze recente Social Media-actie, die vandaag en morgen hun twee gratis overnachtingen met ontbijt komen inwisselen, te ontvangen. Een heel leuk stel dat, zo blijkt, ook van plan is om zich voorgoed in Spanje te gaan vestigen. En waar ik net de gevreesde ITV-afspraak achter de rug heb, hebben zij zojuist hun NIE-nummer opgehaald. En daarmee is de eerste stap op het lange en ingewikkelde Spaanse bureaucratische pad gezet. Maar waar dat met de hulp van een gestor niet altijd problematisch hoeft te zijn, ben ik te koppig (?) om voor elke horde hulp van buitenaf in te schakelen. In plaats daarvan vloek ik een aantal keren tegen de computer omdat de verlenging van ons digitale certificaat niet helemaal goed is gegaan en ik de digitale notificatie van de gemeente daardoor niet direct kan openen. Als ik er uiteindelijk dan wel, zonder hulp, in slaag om het te regelen, is het gevoel van euforie des te groter. In principe is dat beloning genoeg. Hoewel ik een extra chocolaatje bij de koffie, zo nu en dan, natuurlijk ook absoluut niet afsla.