Nadat ik Lisa, Werner en Rosmarijn heb uitgezwaaid, de vieze koffiekopjes in de vaatwasmachine heb geplaatst en het overgebleven stokbrood van het laatste gastenontbijt rooster, plof ik uitgeput neer op de bank. Ik merk dat ik het druk heb gehad. En hoewel ik voor de rest van de dag weinig gepland heb, merk ik dat ik er de energie even niet meer voor heb. Geen probleem, toch? Behalve als je, net als ik, het rotsvaste idee in je hoofd hebt dat je altijd iets nuttigs moet doen. Want helemaal niets doen is ongeoorloofd. Al helemaal niet als je weet dat je zusjes ondertussen keihard aan het werk zijn in Zwitserland en je vader van eenenzeventig bijna zeven dagen in de week van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat aan het klussen is. En hoewel je moeder je regelmatig vertelt dat dat idee tussen je oren zit (en je dit zelf ook heus wel weet), en noch je zusjes noch je vader het je kwalijk zou nemen als je even een pauze inlast, ben jij toch echt zelf degene die je van dat idee moet zien te overtuigen. Want andermans adviezen zijn toch vaak aan dovemans oren gericht als je het zelf nog niet durft te voelen of toe te laten.
En dat gaat met vallen en opstaan. Want ik weet heel goed dat ik al snel de neiging heb om over mijn eigen grenzen heen te gaan. Ik ben een perfectionist. Doodsbang om fouten te maken. Bang dat het huis niet warm genoeg, niet schoon genoeg of het eten niet lekker genoeg is. Bang om gasten te ontvangen die het helemaal niets vinden. Een slechte review krijgen en het helemaal te verpesten. Niet alleen voor mij. Maar vooral voor mijn zusjes. Die er vanuit Zwitserland helemaal geen invloed op uit kunnen oefenen. En op mij vertrouwen om elke dag honderd procent te geven. Is dat een realistisch idee? Natuurlijk niet. Maar een idee hoeft helemaal niet realistisch te zijn om een dergelijke mate van invloed op je te kunnen hebben.
Maar omdat het hoog tijd wordt om dit verlammende idee voorgoed te begraven, gooi ik als het bezoek weg is nog een extra blokje hout op het haardvuur. Mijn lange lijst met allerhande taken is er morgen ook nog. Ook nog overmorgen. Of over een jaar. Want er is altijd iets te doen. Te schilderen. Schuren. Organiseren. Met het huis volkomen leeg en mijn ouders in de zon en aan de wijn in Villajoyosa, ben ik vandaag even niet de gastvrouw maar de gast. En onze gasten komen hier juist om even volkomen ‘af te schakelen’. Desconectar. Het woord dat iedere Bed & Breakfast in de wijde omtrek gebruikt. Als het winterweer even plaats maakt voor de beginnende lente, geniet ik kort van de zon die mijn nog bleke huid in ieder geval alvast een beetje kleur geeft. En met alle afleveringen van Hunted VIPS op de achtergrond val ik even later, bij het geluid van een knetterend vuur, op de bank in slaap. Mijn batterij, die hoognodig weer even opgeladen moest worden, is nog geen honderd procent maar voorlopig kan ik er weer even tegen aan. De mentaliteit dat we leven om te werken kan ik nog niet helemaal loslaten, maar het begin is gemaakt. Want juist in deze rust vind ik niet alleen de energie, maar ook de inspiratie en het enthousiasme om verder te kunnen bouwen aan de droom die wij in Spanje voor ogen hebben. Zou het zo kunnen zijn dat het nemen van deze pauze wellicht het meest nuttige is wat ik vandaag had kunnen doen? Het antwoord op deze vraag is zo klaar als een klontje. Als ik dat gevoel ook daadwerkelijk durf toe te laten, weet ik dat ik een grote stap heb gezet. Maar omdat ik wil voorkomen dat ik mij voortdurend blijf focussen op alles wat ik in de toekomst nog wil bereiken, kijk ik tevreden naar alles wat we op dit moment al bereikt hebben.