De laatste keer dat het hier zó geregend heeft, is alweer drie jaar geleden. In maart 2022 viel er in de regio Valencia gemiddeld 255 liter regen per vierkante meter. Dat is zeven keer zoveel als het gemiddeld aantal liter regen (35) dat er normaal gesproken in dezelfde maand valt. Maart 2022 ging daarmee de boeken in als de natste maand in de geschiedenis van de regio sinds 1950. In Vall de Gallinera, één van de gemeentes waar zowel toen als nu de meeste regen viel, viel er in ruim twee weken tijd, meer dan 900 liter regen per vierkante meter. Nu viel er in de afgelopen vier dagen al meer dan 400 liter. En net als toen zorgde dit er ook nu voor dat de Gallinera-rivier – die normaal gesproken droog staat – weer volop stroomt.
En waar ik er vanuit ging dat hiermee ook ons redelijk bezette weekend (voor de tijd van het jaar) in het water zou vallen, bleek dat helemaal niet zo te zijn. Slechts één koppel verplaatste hun boeking naar een later weekend in dezelfde maand en de rest kwam – al dan niet voorzien van paraplu’s – gewoon netjes hun reservering na. Fijn voor ons, maar altijd wat minder voor de gasten. Die met hun korte vakantie naar Spanje (niet geheel onterecht) toch op beter weer hadden gehoopt. Maar waar ik hoorde dat de gasten van een nabijgelegen accommodatie ’s ochtends hadden geklaagd over het geluid van de tikkende regen tegen het raam, lieten mijn gasten zich het weekend er niet door te willen laten verpesten. In plaats van de benen, namen ze de auto. De zonnebrillen bleven thuis en de paraplu’s gingen mee. En terwijl zij met de auto op zoek gingen naar een droog moment of een droog gebied, zorgde ik er thuis voor dat de haard volop brandde.
Want na een dagje regen, is er toch niets beter dan een siësta in een groot en comfortabel bed of een glas wijn bij de open haard? Daar dachten de gasten al net zo over. Maar waar ik opnieuw mijn spijt uitsprak over de aanhoudende regen, wuifden mijn gasten mijn bezorgdheid weg. “Ik ben dol op de regen”, zegt er één. Terwijl ze onder het afdak rustig een sigaret rookt en het mistige landschap langzaam in zich opneemt, begrijp ik ook wel wat ze bedoelt. Waar elke regenbui er in Nederland één teveel is, regent het in Spanje doorgaans zo weinig dat elke regenbui hier juist meer dan welkom is. In plaats van klagen – iets wat wij in Nederland maar al te graag (en terecht!) over het weer doen – roept men hier voortdurend hoe goed de regen is voor de natuur.
Ook ik. Tot weerzin van mijn zusjes die – vanwege de korte tijd die ze tot nu toe nog in Spanje doorbrengen – helemaal niet zitten te wachten op de hoognodige regen. Maar omdat zij er nu niet zijn en ik niet kan wachten om het stromende water van de Gallinera-rivier weer met eigen ogen te bekijken, besluit ook ik – net als mijn gasten van het afgelopen weekend – de regen te trotseren. Een paraplu heb ik niet nodig. Wij Nederlanders zijn tenslotte – zoals we maar al te graag verkondigen – niet van suiker. Bovendien brandt bij thuiskomst altijd de open haard.