Wonen in een Bed & Breakfast heeft zijn voor- en zijn nadelen. Zo kun je als er geen gasten zijn zelf gebruik maken van de voorzieningen. Fijn – zo’n zwembad in de hete Spaanse zomermaanden. Maar op het moment dat er wél gasten aanwezig zijn, dien je daar rekening mee te houden. Kun je, gehuld in niet meer dan een handdoek, even snel door de openbare ruimtes glippen of niet? Dat vroeg ik mij anderhalf jaar geleden ook af toen er zich in mijn privéruimte nog geen ensuite badkamer bevond en de lege shampoofles in de algemene badkamer door de laatste persoon nog niet vervangen was. Omdat de enige gasten op dat moment bekenden van ons waren en ze de hele dag op pad zouden gaan, durfde ik het wel aan om snel even bijna naakt door het huis naar de voorraadkast te glippen. Maar net op het moment dat ik de shampoofles gevonden had, hoorde ik de voordeur open gaan. In paniek verschool ik mij in de kast en probeerde de deur zo goed als dat ging achter mij dicht te trekken. De gasten, die duidelijk op zoek naar één van ons waren, liepen – nadat ze al in de woon- en eetkamer hadden gekeken – gelukkig vrij snel de tuin in. Terwijl zij daar één van ons aan hoopten te treffen, glipte ik ondertussen snel terug naar de badkamer om mijn kleren aan te trekken en ze – alsof er helemaal niets aan de hand was geweest – te woord te staan. Wat bleek? Portemonnee vergeten. Kan gebeuren. Lesje geleerd. Nooit meer in een handdoek door het huis lopen – zelfs niet als het nog geen minuut duurt en je bíjna honderd procent zeker weet dat er niemand binnen zal komen lopen.
Ik weet dan ook niet wat mijn moeder precies dacht toen ze afgelopen weekend, gehuld in alleen een handdoek, de buitendeur naar de keuken voor een gast besloot te openen. Mijn moeder, wiens nieuwe huis van alle gemakken behalve (nog steeds) een douche is voorzien, maakt daardoor noodgedwongen gebruik van één van onze badkamers. Nadat de gast haar eerder naar de keuken had zien lopen (en waarschijnlijk geen enkel idee had dat er zich naast onze keuken ook een badkamer bevindt), besloot niet mij (die boven gewoon een aantal kamers schoon aan het maken was) maar haar om hulp te vragen. Na herhaaldelijk op de deur te hebben geklopt, besloot mijn moeder hem niet alleen niet langer te negeren, maar hem ook niet langer te laten wachten. De gast – die haar natuurlijk niet slechts gehuld in een handdoek had verwacht aan te treffen – kon niet meer uitbrengen dan een verbaasde “aceite”? Olijfolie voor bij de salade die hij zojuist samen met een aantal broodjes nog bij Bar Isa had afgehaald.
Maar wie denkt dat hem/haar dit nooit zou kunnen overkomen, heeft het mis. De keuze – om halfnaakt met een ander (vreemd persoon) geconfronteerd te worden – ligt namelijk niet altijd bij degene die zich in de compromitteerde positie bevindt. Zo liep één van onze vrienden ooit – vol zelftrouwen – met haar koffer kamer Tres binnen. Terwijl ze zich – na het aantreffen van andere gasten – snel verontschuldigde en de kamer weer verliet, schudde haar partner ongelovig het hoofd. “We slapen altijd in Quatre!”, zei hij tegen haar.
Dat de toenmalige gasten van kamer Tres niet de enige gasten zijn die hun kamer niet achter zich afsluiten, blijkt als herhalende gasten afgelopen weekend een hilarisch verhaal besloten op te biechten. Terwijl ik hun zoon, die nog nooit bij ons was verbleven, alle kamers liet zien, begonnen ze te lachen toen we bij Cinc aankwamen. “Hier zijn we al eens naar binnen gelopen”, biechtte de vrouwelijke helft, al lachend, op. “We dachten dat het een bioscoop (cine) was!” Ik knik begrijpend. “Jullie zijn niet de enigen die dat denken.” “Maar zodra ik de deur open deed, zag ik een broek op de sofa liggen! Mijn man, die achter mij aan naar binnen had willen lopen, duwde ik snel weer naar buiten.” We moeten nu alle vier lachen. “Ik geloof overigens niet dat er op dat moment iemand binnen was”, besluit ze. “Ik heb in ieder geval niemand gezien.” Als ook zij, even later, als laatste vertrekken, schud ik mijn hoofd. Eigenaar of gast. Privacy is niet altijd gegarandeerd. Vooral niet wanneer u, als gast, in kamer Cinc zou verblijven. Want dit stel is lang niet de enige die mij vraagt of er zich daar een bioscoop bevindt. Misschien wel de enige die er ook daadwerkelijk naar binnen is gelopen. Maar wie er (in de toekomst nog) verblijft kan voor de zekerheid beter zijn/haar kamerdeur op slot draaien. In ieder geval tot dat we – als we dat al doen – een nieuw bord met een ander lettertype voor de kamer hebben besteld.