Hoewel ik, net als veel andere Bed & Breakfast-eigenaren in de omgeving, ons prachtige huis in onze prachtige vallei, vaak aanprijs als de ideale plek om even heerlijk ‘af te schakelen’ (lees: geen luide stadsgeluiden, geen televisie en een ruime keuze aan prachtige wandelingen), probeer ik onze gasten daar doorgaans niet toe te dwingen. Maar net als de meeste andere inwoners (en bezoekers) van Spanje, Portugal en een deel van Frankrijk, hadden we afgelopen maandag geen andere keus.
Het is het geluid van de wasmachines, die om half één s’ nachts plotseling weer aanschieten, waardoor ik wakker schrik. Terwijl ik gehaast naar het hoopje kleren op de grond naast mijn bed grijp, hoop ik dat de gasten er niet wakker van zijn geworden. Op blote voeten haast ik mij daarom naar de naastgelegen wasruimte. Hoewel er nog minder dan dertig minuten op de klokken van de beide machines staat, druk ik snel op pauze. Dit is niet het tijdstip om te wassen. Terwijl ik zo zachtjes mogelijk naar beneden sluip, knip ik hier en daar wat lichten uit. De zwembadpomp, die eerder die dag nog druk het water aan het filteren was, is als laatste aan de beurt. Pas als ook de buurtbewoners – die de herwonnen stilte ongetwijfeld zullen waarderen – ook weer kunnen slapen, kruip ook ik opnieuw mijn bed weer in. Ik knip het lampje naast mij uit, hang mijn telefoon aan de oplader en lees nieuwsgierig het meest recente nieuws over de grootschalige stroomuitval.
Hoewel het mij niet duidelijk wordt hoe het precies had kunnen gebeuren, weet ik wel dat het veel erger had kunnen zijn. Want het toeval wil dat mijn zusjes zich, nog geen twee weken geleden, in precies dezelfde situatie bevonden. Maar Zermatt had niet alleen twee dagen lang geen stroom – het dorp was ook nog eens compleet afgesloten van de rest van de wereld. Omdat er geen auto- of treinverkeer mogelijk was, waren de inwoners noodgedwongen op zichzelf aangewezen. En wie pech had, had niet alleen geen verwarming, nauwelijks eten en/of geen mogelijkheid om te koken – maar had (net als mijn jongste zusje) ook nog eens een baas die om de haverklap belde met opdrachten om de gasten (die in hetzelfde gebouw als zij verbleven) te verzorgen met de weinige middelen die ze tot hun beschikking hadden. Dus waar zij, met haar fonduesetje, thee stond te maken voor deze gasten, konden wij in Spanje gewoon nog op gas een warme maaltijd koken. En waar wij in het zonnetje nog lekker in elkaars gezelschap wijn zaten te drinken, zat zij (vanwege lawinegevaar) vooral binnen. Zonder televisie, zonder vriend (die in een hotel op de Gornergrat al helemaal geen kant op kon) en met een baas die de twee zware dagen doodleuk als ‘vakantiedagen’ probeerde af te schrijven. Vakantie, ammehoela. Dat zullen hun gasten, die noodgedwongen een dag langer voor de volle prijs (in het toch al zo dure Zermatt), zonder warme douche, verwarming, warm eten en één kop thee per persoon per dag (zorgvuldig bereid met de laatste vlammetjes van een klein fonduesetje), mochten (of beter gezegd: moesten) verblijven, ook wel hebben gedacht. Heerlijk! Even lekker afschakelen! Dat zou ik ervan hebben gemaakt. En niet alleen ik. Met mij ook al die andere B&B-eigenaren in rurale gebieden.