Ze neemt een grote slok van het glas dat voor haar staat en kijkt mij vervolgens verschrikt aan. Met haar mond vol begint ze paniekerig met haar handen te wapperen. Het water, dat ze nog niet door heeft durven slikken, maakt het communiceren onmogelijk. In plaats daarvan kreunt ze luid. Haar wangen staan bol. Terwijl ik een blik werp op het glas waaruit ze zojuist een gulzige slok heeft genomen, kan ik het niet nalaten om in lachen uit te barsten. “Dat is het zwembadwater!”, roep ik ongelovig. Nadat ze het vlug in de gootsteen uitspuugt, begint ook zij te lachen. Het lege glas dat ze een half uur daarvoor al leeggedronken had, staat achter haar op het aanrecht. Terwijl haar blik van het volle glas met zwembadwater op de tafel naar het lege glas met drinkwater op het aanrecht verschuift, slaat ze zichzelf voor haar hoofd. “Ik dacht al dat ik het leeggedronken had!” “Misschien dat we het glas met zwembadwater de volgende keer direct na het testen ervan leeg kunnen gieten”, opper ik. Ze knikt beamend. “Ik dacht in eerste instantie dat het ochtendurine was!”, proest ze uit. Opnieuw begin ik te lachen. “Wat?!” De aanwezigheid van het zwembadwater, waarvan we iedere ochtend de temperatuur, het pH- en chloorgehalte meten, kan ik verklaren. Maar ochtendurine? Hoofdschuddend begin ik met het afruimen van de tafel.
Nadat mijn zusje weer van de schrik bekomen is en de gasten zich van de ontbijttafel naar de patio verplaatsen, schrijf ik ons andere zusje – die op dat moment nog van al het moois dat de provincie Alicante te bieden heeft aan het genieten is – weer bij de gemeente in. Omdat ze dit keer niet alleen vanuit Zwitserland op vakantie komt – maar voor langere tijd in Spanje zal verblijven – is dat onvermijdelijk. Terwijl onze accountant haar ook als werknemer bij de sociale zekerheid inschrijft, reist zij samen met haar vriend nog van het ene naar het andere wijnhuis. Klaar om onze gasten deze zomer ook met een diverse, informatieve en onvergetelijke wijntasting te verrassen. En omdat er sinds kort niet meer met alcohol op (geen drúppel) gereden mag worden is het fijn dat onze gasten daarvoor het huis helemaal niet hoeven te verlaten. “De fondillón heb ik maar niet meegenomen”, stuurt ze een paar uur later in de familie-app. Met het bericht stuurt ze ook een foto van een prachtige fles van Bodegas Francisco Gómez. “Deze fles kostte maar liefst €372,00”, licht ze toe. De beroemdste wijn van Alicante – die Lodewijk XIV nog op zijn sterfbed schijnt te hebben gedronken – wordt door nog geen tien wijnmakers (in zowel de provincie als wereldwijd) nog op originele wijze gemaakt. “Heeft Lodewijk XIV deze fles zelf nog aangeraakt?”, vraagt mijn andere zusje direct. Net als ik weet ook zij niet heel veel van wijn. Het verschil tussen een fles van €372,00 en €7,00 zullen wij waarschijnlijk niet proeven. En dus koos Noëlle (de wijnkenner van de familie), na het horen van de prijs, zelfverzekerd voor een fles van €7,00. “Deze wordt het.” De wijntasting moet natuurlijk wel betaalbaar blijven.
Als Noëlle een paar dagen later terug komt, ligt de achterbak van de Kia vol met flessen wijn. “Zodra ik mijn Coravin heb, kunnen we gaan proeven”, roept ze blij terwijl ze de laatste flessen wijn naar binnen brengt. Suzanne en ik knikken gedwee. We zijn er klaar voor. Suzanne sowieso. Die heeft een paar dagen eerder nog geoefend met het herkennen van verschillende smaken. Daarbij wist ze het zwembadwater toch succesvol te onderscheiden van het drinkwater. Achteraf dan.