Hoewel de kwantiteit vijf maanden na opening nog lang niet is waar ze zou moeten zijn, is de kwaliteit er gelukkig al wel. Dat maar liefst 12,5% van al onze gasten al meer dan één keer bij ons is verbleven of al direct bij vertrek opnieuw bij ons geboekt heeft, is waar we het tenslotte voor doen. Ik ben dan ook blij als ook onze allerlaatste gasten bij vertrek voorzichtig vragen naar de beschikbaarheid van het weekend erna. Zodra de deur achter hen dichtvalt, grijp ik naar mijn telefoon. Om zeker te weten dat ik het niet vergeet, maak ik direct een notitie. Als de kersenbloesem voor het eind van de week nog begint te bloeien, komen ze terug. Mijn foto, van de bomen langs de wandelroute naar Benissivà, zal voor hen de doorslag geven. Maken ze de trip vanuit Valencia, in zo’n korte tijd, nogmaals? Of niet? Met een blik op de klok, begin ik ondertussen alvast de papieren voor mijn volgende afspraak te verzamelen. Want net als mijn gasten, die ieder jaar rond deze tijd speciaal voor de kersenbloesem naar de vallei afreizen, heb ook ik een terugkerende afspraak. Maar omdat ik deze, in tegenstelling tot mijn gasten, volgende week niet hoop te herhalen, heb ik alles al zorgvuldig voorbereid.
Ruim een half uur voor mijn moeders afspraak, parkeer ik mijn auto dan ook direct achter die van haar. Terwijl ik naar haar toeloop, werp ik verbaasd een blik op het ITV-station. Op een enkele auto na, lijkt het zo goed als verlaten. “Dit had ik totaal niet verwacht”, roep ik opgelucht. In plaats van alvast met de auto in de rij te gaan staan, lopen we dan ook eerst naar het kantoor. Terwijl de medewerker onze papieren in ontvangst neemt, zie ik hoe een tweetal auto’s zorgvuldig worden gekeurd. Er staat niemand in de rij. “Ah, nieuwe klanten!”, roept de medewerker, als hij de gegevens in het systeem eindelijk heeft gevonden, verheugd. Terwijl mijn moeder het verschuldigde bedrag pint, overhandigt hij ons de benodigde papieren. Omdat ik beter Spaans spreek dan mijn moeder, neem ik naast haar in de auto plaats. Pas als we de keuring met vlag en wimpel hebben doorstaan, loop ik opnieuw, maar ditmaal met de papieren van mijn eigen auto, het kantoor binnen.
De medewerker, die ons een uur eerder nog had geholpen, staat op het punt om te vertrekken. Terwijl hij ons naar zijn net gearriveerde collega verwijst, wuift hij ons vrolijk gedag. “Tot volgend jaar!” roept hij. Hij is er duidelijk van overtuigd dat wij hier ook dan weer zullen zijn. En waarom niet? Niet herhalen is geen optie. Wáár we herhalen, is dat wel. Hun vriendelijkheid en niet-bestaande wachtrijen, overtuigen ons zonder meer. Direct een opnieuw een afspraak maken, zit er echter niet in. Er te lang mee wachten, is echter ook geen mogelijkheid. Voor de tweede keer die dag maak ik een notitie. Als de wachtrijen over een jaar nog steeds verwaarloosbaar zijn, kom ik zeker terug.