Nederlands

Hoewel de kwantiteit vijf maanden na opening nog lang niet is waar ze zou moeten zijn, is de kwaliteit er gelukkig al wel. Dat maar liefst 12,5% van al onze gasten al meer dan één keer bij ons is verbleven of al direct bij vertrek opnieuw bij ons geboekt heeft, is waar we het tenslotte voor doen. Ik ben dan ook blij als ook onze allerlaatste gasten bij vertrek…

Ik werp een blik op de kratten vol mandarijnen en sinaasappels. Een cadeau van Luisa, de eigenaresse van restaurant L’Aplec. Superlief! Dankbaar leeg ik de krat sinaasappels dan ook in de grote kom die buiten staat. Onze gasten zullen nog lange tijd kunnen genieten van een vers glas sinaasappelsap bij het ontbijt. Mooi zo.

Hoewel het plan om naar het buitenland te emigreren meestal niet van de ene op de andere dag gesmeed wordt, is er wel een moment waarop de toon van het gesprek verandert. Van vage plannen, mooie dagdromen en door alcohol beïnvloede praatjes naar het moment waarop er iemand daadwerkelijk met de vuist op tafel slaat en zegt…

Het scheelt niet veel of ik was vóór het einde van het controlebezoek van de delegatie uit Alicante alvast begonnen met het regelen van de met hen besproken tips en verplichtingen ten aanzien van onze Casa Rural. Als rasechte controlefreak regel ik de zaken natuurlijk het liefst voor- en niet achteraf. Ik moest mij dan ook inhouden om niet…

Met gemengde gevoelens werp ik een blik naar buiten. Het regent. Dat heeft het al een hele tijd niet meer gedaan. We kunnen het goed gebruiken en ik hoop dat het de komende twee maanden nog veel meer gaat regenen. Maar nét vandaag had ik het graag anders gezien. Want de delegatie uit Alicante kan elk moment arriveren. Om te controleren of we…

Als ik beneden kom heeft mijn moeder de haard net schoongemaakt. Terwijl ze de keuken in loopt om een kopje koffie voor mij te zetten, merkt ze op dat het vandaag precies drie jaar geleden is dat we van start gingen met het huis. Even later krijgt mijn zusje Noëlle precies dezelfde melding van Facebook. Foto’s van hoe het huis er toen uitzag…

Met een vragende blik in zijn ogen houdt hij één van de blaadjes omhoog. “Wat is dit?” Ik glimlach verontschuldigend. Het is iets dat ik al een hele tijd geleden met behulp van mijn vaders digitale certificaat online heb aangevraagd. “Werkt je vader?”, gaat hij verder. “Nee, hij is gepensioneerd”, antwoord ik. “In Spanje?” Hij trekt een wenkbrauw op.

“Hoe zijn jullie hier precies terecht gekomen?” Het is een vraag die ons regelmatig gesteld wordt. Door zowel Nederlanders als Spanjaarden. Terecht. Want Vall de Gallinera geniet nog lang niet de bekendheid die het verdient. Zonde. Want toen wij Benialí (het dorp dat wij inmiddels liefdevol thuis noemen) een aantal jaren geleden voor het…

Ik zit net rustig met een kop koffie op de bank als onze vader de woonkamer binnen komt gelopen. Onderzoekend kijkt hij om zich heen. Quasi verbaasd trekt hij één wenkbrauw omhoog. “Ligt Svetlana nog te slapen?”, vraagt hij licht spottend. Ik moet mij inhouden om mijn koffie niet volledig over de tafel uit te proesten en schud in plaats daarvan…

Zijn excuses wuif ik per direct weg. “Geen enkel probleem”, zeg ik lachend. Als hij niets gezegd had, was het mij waarschijnlijk niet eens opgevallen. “Dit is Benialí”, stel ik hem gerust. Hier kijkt helemaal niemand raar op als je je in pyjama in het openbaar vertoont. Ik betwijfel of Raul, de bakker die met zijn busje dagelijks alle acht dorpen van vers brood…