Nederlands

Het is zes uur ’s avonds. Nadat ik het haardvuur in de woonkamer net heb aangemaakt (voor het eerst dit jaar!), zit ik nog even op kantoor. Mijn gast – die gisteravond om elf uur nog een last-minute boeking maakte – is op haar kamer. Hoewel het zondag is – en alle supermarkten in Pego vandaag dicht waren – heb ik van alles nog net voldoende om morgenvroeg…

“En?”, vraag ik nieuwsgierig. “Hebben jullie het leuk gehad?” Terwijl ik met mijn yogamat onder mijn arm op het punt sta om te vertrekken, komen de gasten net thuis. “Ja en nee!”, roepen ze bijna in koor. Hoewel ik graag wil weten wat ze hier precies mee bedoelen, heb ik op dat moment helaas geen tijd. De les begint zo. “We leggen het straks wel uit!”, roepen ze daarom.

Voordat mijn jongste zusje en ik acht jaar geleden op wereldreis gingen, besloten we niet alleen het huis maar ook de hele inboedel te verkopen. Het plan – om samen een B&B in het buitenland te beginnen – bestond al. Hoewel het nog niet duidelijk was in welk land we deze droom wilden verwezenlijken, wisten we wel dat we na onze reis uit Nederland zouden vertrekken.

De tijd vliegt. Waar ik alle gasten nog steeds vertel dat we anderhalf jaar geleden de deuren van onze Bed & Breakfast openden, moet ik daar alweer snel op terugkomen. Op 20 oktober zijn we immers alweer twee jaar geopend. Hoewel ik twee jaar lang toch echt (bijna) elke dag hier ben geweest, kan ik het nauwelijks geloven. Na twee jaar draaien…

Nadat ik de koelkast een stukje opzij heb geschoven om eronder schoon te maken, merk ik dat de stofzuiger niet meer werkt. Terwijl ik controleer of de stekker er nog goed in zit, zie ik dat het niet aan de stofzuiger ligt maar aan de verlengstekker. Het licht brandt niet. Als ik een andere verlengstekker probeer, kom ik erachter dat het ook niet aan de verlengstekker ligt. Dus loop ik vanaf de zolder…

“Hoe waren de biefstukken gisteravond?” Terwijl de gasten op het punt staan uit te checken, vraag ik nieuwsgierig naar hun ervaring bij restaurant Ta Casa de avond ervoor. Bloedserieus kijkt één van hen mij aan. “Eerlijk gezegd?”, begint hij. “Ik heb geen flauw idee.” Ik begin te lachen. Voordat ze – een uur na hun reservering vanuit onze bar naar het restaurant – vertrokken…

Aan het nieuwste seizoen van B&B Vol Liefde is vorige week ook weer een einde gekomen. De reünie is geweest. En dat betekent niet alleen dat wij onze ongezouten mening over de gelukte dan wel mislukte liefdesconnecties weer met elkaar hebben kunnen delen – maar ook dat menigeen opnieuw een veelbetekenende blik in mijn richting werpt en terloops vraagt…

Wie een Bed & Breakfast runt is altijd aan het werk. Ook als er geen gasten zijn. Het huis zo schoon is dat je van de vloer kunt eten. En al het achterstallige onderhoud al lang is weggewerkt. Want in principe ben je altijd bereikbaar. Telefonisch of per e-mail. Ieder moment kan er een nieuwe reservering binnenkomen. Of een vraag (of vijfentwintig). Begrijpelijk?

Piep. Piep. Ik hoor mijn zusjes laatste hoop om de maand september in Spanje door te brengen luid en duidelijk vervliegen. Een vreugdekreet blijft namelijk uit. Teleurgesteld komt ze even later dan ook weer naar buiten gelopen. “Ik vrees dat ik donderdag toch naar Zwitserland ga”, zucht ze verslagen. “Helemaal niets?”, vraag ik haar. “Nog geen euro!”, antwoord ze.

Augustus is bijna voorbij. Hoewel we uitstekend gedraaid hebben, kunnen we niet ontkennen dat we tegelijkertijd vol verlangen uitkijken naar het einde van de maand. En niet alleen wij. Ook de andere B&B- en restauranteigenaren zijn toe aan vakantie. Voordat Noëlle op vier september opnieuw naar Zwitserland vliegt (haar Zwitserse baas heeft zonder haar ook een…