Nederlands

Nadat ik Lisa, Werner en Rosmarijn heb uitgezwaaid, de vieze koffiekopjes in de vaatwasmachine heb geplaatst en het overgebleven stokbrood van het laatste gastenontbijt rooster, plof ik uitgeput neer op de bank. Ik merk dat ik het druk heb gehad. En hoewel ik voor de rest van de dag weinig gepland heb, merk ik dat ik er de energie even niet meer voor heb. Geen probleem, toch?

Valentijnsdag. Dat de dag van de liefde dit jaar op een vrijdag viel was de reden dat we, sinds Oudejaarsavond, weer een keer (bijna) volledig volgeboekt waren. En met nog maar één kamer vrij op vrijdag en alle kamers bezet op zaterdag, was dat toch weer even wennen. Acht tot tien gasten aan het ontbijt, een drukke in- en uitcheck, het – tussen de bedrijven door…

Kleine dorpen. Smalle straten. Verwarrende postcodes. Het bezorgen van pakketjes lijkt in Spanje doorgaans een grotere uitdaging dan in Nederland. Dat dat niet alleen voor ons (inwoners van een klein dorp) geldt, maar ook voor de inwoners van een stad zoals Benissa, blijkt als we ’s ochtends bij ‘Dumas’ binnenlopen. Net als veel andere Nederlanders lopen ook wij altijd…

“Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws.” Ik kom het nieuwe huis van mijn ouders binnenwandelen, waar mijn moeder net de lunch staat voor te bereiden. Ze kijkt op. “En?” Afwachtend kijkt ze mij aan. “De stofzuiger is níét kapot”, roep ik blij. “De stroom in een deel van het huis daarentegen…” “Bevreemd kijkt zij mij aan. “Heb je al in de meterkast gekeken?”

“Gefeliciteerd met het winnen van een Traveller Review Award 2025! De thuis-ver-van-huis-ervaring die u biedt, is iets bijzonders en het is dan ook geen verrassing dat uw gasten dat met zulke uitstekende beoordelingen waarderen. Nu is het tijd om al jullie ongelooflijke harde werk, toewijding en passie te vieren.” De e-mail die ik al een maand lang iedere dag…

“Hola. Tienes otra llave del coche?” (“Hallo. Heb je nog een andere sleutel van de auto?”) “Oh-oh”, denk ik bij mijzelf, als ik het WhatsApp-bericht van de monteur lees. “Ja”, antwoord ik. Twijfelend. “Maar ik weet niet of die helemaal naar behoren functioneert…”, typ ik er daarom achteraan. Want, zover ik mij kan herinneren, begon het autoalarm…

Waar één van mijn zusjes een week geleden nog een paar dagen vanwege een zware griep aan bed gekluisterd was, is het nu de beurt aan mij. Niet vanwege een verkoudheid of griep – iets dat nu de dagen weer kouder worden ook hier volop schijnt te heersen – maar vanwege mijn rug. Een lichte pijn bij het opstaan – iets waar ik al een week…

Als ik – met mijn jas al aan – op het punt sta om te vertrekken, besluit ik nog even langs de woonkamer te lopen. De gasten – die met een kop thee en een boek voor het haardvuur zitten – lijkt het aan niets te ontbreken, maar voor de zekerheid besluit ik het toch even te vragen. “Kan ik nog iets voor jullie doen voordat ik zo weg ga?” Tevreden schudden ze hun hoofd.

Terwijl de Boeuf Bourguignon buiten rustig staat de pruttelen, gooi ik binnen nog een nieuw blok hout op het haardvuur. De tiramisu, panna cotta en de kwarktaart staan al in de koelkast. Waar één van ons elke twintig minuutjes naar buiten loopt om even door het stoofvlees te roeren, probeer ik de deuren zoveel mogelijk dicht te houden.

“Wat maakt die pomp een lawaai zeg!” Mijn moeder en ik zitten net met een kop koffie in de eetkamer waar we het geluid van de pomp die automatisch chloor aan het zwembadwater toevoegt duidelijk kunnen horen. “Ik was vergeten de pomp weer aan te zetten nadat ik het zwembad laatst schoongemaakt had”, antwoord ik verontschuldigend.