Stephanie en Eline van Valencia Inside, die met hun GoFundMe-actie al meer dan €25.000 hebben opgehaald voor de slachtoffers van de DANA, hebben hun doel inmiddels verhoogd. Hulp in de getroffen gebieden is namelijk nog steeds van harte welkom. We willen de lezers, die daar naar aanleiding van onze laatste blog aan hebben bijgedragen…

Waar we vorige week dinsdag nog geen enkel besef hadden van de gigantische schade die de DANA in Valencia zou aanrichten, is dat inmiddels pijnlijk duidelijk geworden. Dat het nieuws over de ramp ook Nederland al snel bereikt had, werd duidelijk toen we op woensdagavond (en de daaropvolgende dagen) veel berichtjes van vrienden en familie…

Zoals ik vorige week al schreef gaat het bezichtigen van huizen er in Spanje soms anders aan toe dan in Nederland. En omdat je na twintig bezichtigingen niet alle huizen meer even helder op je netvlies hebt staan – laat staan in welke plaats het desbetreffende huis ook alweer lag – verwijzen wij nog regelmatig naar het meest opvallende aspect van het huis…

Hoewel we normaal gesproken voornamelijk Spaanse gasten mogen ontvangen, verbleven er in september en oktober juist opvallend veel buitenlandse gasten bij ons. Onder wie natuurlijk ook verschillende Nederlanders. Stellen die bewust voor de afwisseling tussen stad (Alicante of Valencia), strand (Gandia, Dénia, Calpe of Moraira) en natuur…

Waar het op dit moment nog te warm is om het haardvuur al aan te maken, is het tegelijkertijd ook alweer te koud om nog het zwembad in te duiken. Volgens de meesten dan. Want waar een enkeling (vooral niet-Spanjaarden) nog heerlijk met een boekje en handdoekje buiten in de zon gaat liggen, zijn de meesten (vooral Spanjaarden) van mening dat het wandelseizoen…

Locatie, locatie, locatie. Niet alleen bij het aankopen van vastgoed – maar ook tijdens het kiezen van je volgende vakantiebestemming – is locatie een belangrijke (of de belangrijkste?) factor. Wie zijn zorgvuldig opgebouwde vakantiedagen niet te midden van andere Nederlanders, Belgen en Engelsen door wil brengen in een stad die altijd leeft, zal niet zo snel…

“Mis je Nederland wel eens?” Ik loop net met onze gasten naar hun kamer. Lang hoef ik niet na te denken. “Nee, ik voel mij hier helemaal thuis.” De manier waarop ik het zeg is denk ik nogal resoluut, want de gasten beginnen te lachen. “Je klinkt net als Iris.” “Van B&B Vol Liefde?”, vraag ik. Ze knikken en ik glimlach. Ik ben gek op Spanje. Op ons kleine dorpje in de vallei.

Iedereen kent Booking.Com. Wie een Bed & Breakfast begint kan moeilijk om het platform heen. De hoge commissiekosten nemen wij, op dit moment, nog steeds voor lief. Want een groot deel van onze huidige gasten maken nog steeds gebruik van deze boekingssite. Het levert niet alleen bekendheid op, maar (als alles goed gaat) ook gasten die we in de toekomst…

Terwijl ik het ene na het andere blad aan het lamineerapparaat voer, laat ik mijn ogen over de woorden glijden. Ons nieuwe ‘zwembadhandboek’, dat door een officieel erkend bedrijf is samengesteld, telt maar liefst zesentwintig pagina’s. Naast de specificaties van ons zwembad en de pomp, de handleiding voor het onderhoud ervan…

Een groter contrast dan dat tussen augustus en september, lijkt er voor mij op dit moment niet te bestaan. Waar wij in augustus nog afgeladen vol zaten, lijkt men de eerste weken van september even pas op de plaats te maken. Veel restaurants zijn gesloten en ik hoor van verschillende leveranciers dat dat ook voor een groot deel van de andere bedrijven geldt.

Een jaar geleden behaalden we alle drie online ons diploma Manipulador de Alimentos (de Spaanse variant van het zogenaamde Sociale Hygiëne-diploma). Een van de vele vereisten waar een Bed & Breakfast-eigenaar in Spanje aan moet voldoen en (achteraf gezien) een van de weinige zaken die we uiteindelijk al ruim voor opening al helder op ons netvlies hadden staan.

Het is voor het eerst in lange tijd dat we voor onze verblijvende gasten opnieuw gaan koken. Het is dinsdag en alle restaurants in zowel Benialí als Benissivà blijven voor het avondeten gesloten. Waar onze gasten eerder op dinsdagavond nog in L’Aplec terecht konden, heeft Luisa inmiddels de deuren gesloten. Net als zij, heeft ook El Jabalí (al) en La Placeta…

Tien maanden geleden mochten we onze eerste gasten ontvangen. De Engelse Mike en Angie, die na een feest niet meer naar huis wilden rijden, en onze tantes Alexa en Annette, die vanuit Tournai (België), via de ‘Camino El Cid’ (Burgos-Valencia), óók naar hun nichtjes in Spanje besloten te fietsen. Hoewel we, vlak na opening, een aantal zeer rustige wintermaanden…

Als ik mij na een lange dag werken eindelijk op mijn stoel op kantoor laat vallen en de laptop weer open zie ik dat de computer graag geüpdatet zou willen worden. Ik kan een diepe zucht niet onderdrukken. “In september ben je de eerste”, denk ik bij mezelf. Terwijl ik de gegevens van de gasten, die een uurtje geleden zijn aangekomen, in het systeem invoer…

De temperaturen schommelen tussen de dertig en veertig graden gedurende de dag en twintig en vijfentwintig graden gedurende de nacht. De mussen vallen, bij wijze van spreken, van het dak. En de duiven – die de no-fly-zone van mijn zusje de gehele lente weigerden te respecteren – zijn nergens meer te bekennen. Terwijl de gasten toevlucht zoeken…

Veelvuldig roemen de gasten de stilte. De rust. Het betoverende gefluit van de vogels, die ons gedurende het grootste gedeelte van de nacht met alle liefde lijken toe te zingen. Helaas wordt diezelfde kalmte ook geregeld (bruut) verstoord. Want het is een oud huis. Met veel charmes. Zoals het karrenspoor, dat nog steeds midden door de grote hal loopt. De molenstenen die…

Dat ‘na het eten’ niet in alle gevallen ‘direct na het eten’ betekent, ondervond ik vorige week zaterdag. Waar drie van de vier stellen keurig binnen de reguliere inchecktijden (van 15:00 tot 20:00) waren gearriveerd, besloot ik het laatste stel een WhatsApp-bericht te sturen met de vraag hoe laat zij ongeveer verwachtten te arriveren. Het bevrijdende antwoord volgde al snel.

‘Leading Quality Assurance (LQA)-Standards’ zijn een reeks criteria en richtlijnen die worden gebruikt om de kwaliteit van hotels en horeca-gelegenheden te beoordelen en te garanderen. Wanneer alle medewerkers de voorgeschreven richtlijnen volgen, kunnen de aangesloten hotels en horeca-gelegenheden niet alleen consistentie in hun…

Halverwege staat een van de gasten ineens stil. Abrupt draait ze zich om. Ik sta net op het punt om de tafel na het ontbijt af te ruimen, als zij mij heel vriendelijk het volgende vraagt: “Wil je dat we even helpen met afruimen?” Verbaasd kijk ik haar aan. “Nee, natuurlijk niet!” Ik schrik er even van. Ik ben blij dat de gasten zich thuis voelen, maar om ze nu met een…

Televisieprogramma’s zoals ‘Ik Vertrek’ en ‘Het Roer Om’ zijn al jaren ontzettend populair. Hoe meer er mis gaat, hoe beter. Kijkers, die er niet aan moeten dénken om ‘ons’ natte, koude kikkerlandje ooit te verruilen voor het zonnige Spanje (of een willekeurig ander land), vinden iedere aflevering opnieuw bevestiging. “Zie je wel! Alweer gaat het mis.”

Waar het zomerseizoen in Zermatt letterlijk in het water dreigt te vallen, beginnen – juist hier – de boekingen langzaam binnen te druppelen. Terwijl de regen mijn zusje daar aan huis gekluisterd houdt, danken wij de voorzichtige omschakeling van weinig naar steeds een beetje meer met name aan de zon.  Vergeet de zonnewende. De langste dag van het jaar.

Dat wij als beginnende ondernemers nog altijd zoekende zijn, is (mijns inziens) niet meer dan normaal. Soms letterlijk, maar vaker figuurlijk. Want wat doe je als gasten, vanwege het mooie weer dan wel een late lunchreservering, later dan gebruikelijk uit willen checken? Op momenten dat de kamer niet al verhuurd is, vinden we dat niet zo’n probleem.

Terwijl mijn zusje achter het stuur kruipt, plaats ik mijn handen tegen de achterkant van de oude groene auto. De buurman, die zijn beide wagens met een touw aan elkaar heeft vastgeknoopt, zit al klaar in de andere auto. Omdat bergopwaarts geen optie is, zit er niets anders op dan het oude wrak in de richting van Benissivà te trekken.

Met een schok schrik ik wakker. Verbaasd grijp ik naar de telefoon die, al rinkelend, naast mij ligt. Hoe laat is het? Acht uur. Sowieso tijd om op te staan. Terwijl ik opneem, probeer ik zo wakker mogelijk te klinken. “Met Michelle.” Onze collega-uitbaatster aan de andere kant van de lijn verontschuldigt zich direct voor het vroege tijdstip. “Ik heb een fout gemaakt!”, begint ze.

Neem je een bestaande Bed & Breakfast over of bouw je er zelf één van de grond af op? Af en toe ontvang ik een bericht van Nederlanders die het regenachtige Nederland maar al te graag willen verruilen voor het zonnige Spanje. Voor velen lijkt het runnen van een Bed & Breakfast de ideale manier om deze (toch vaak spannende) stap te zetten. En dat begrijp ik helemaal.

Een studie, uitgevoerd door het Spiegel Research Center, laat zien dat beoordelingen tussen de 4.2 en 4.5 het meeste vertrouwen opwekken. Volgens dit onderzoek komen fouten in elk bedrijf en ik elke bedrijfstak voor en is het zonde van je tijd om in de stress te schieten vanwege een enkele slechte review of te streven naar een onhoudbare perfecte score.

Het is inmiddels alweer ruim vier maanden geleden dat we op Spanje Vandaag geïntroduceerd werden. Beide zusjes werkten op dat moment in Zwitserland en het was (voornamelijk) aan mij om de Bed & Breakfast op de kaart te gaan zetten. En ofschoon ik al een aantal weekenden “nee” heb moeten verkopen omdat we op een bepaalde dag…

Nu we het wisselvallige weer achter ons hebben kunnen laten en mijn zusjes nog een paar weken hier zijn voordat ze weer naar Zwitserland uitgezonden zullen worden, is het de hoogste tijd om de tuin zomerklaar te maken. Met het beetje geld dat we nog over hebben van het winterseizoen in Zwitserland, maken we balans op. Wat hebben we écht nodig en wat kan…

Als ik in de ochtend de keuken binnen loop, zit iedereen al geruime tijd aan de koffie. Terwijl ik zelf ook een kopje zet, leg ik beide telefoons op tafel. Sinds we een Bed & Breakfast runnen, doe ik mijn uiterste best om altijd bereikbaar te zijn. Dat betekent dat ik voortdurend zowel mijn privételefoon als de zakelijke telefoon van kamer naar kamer aan het slepen ben.

De gasten staan op het punt van vertrekken. Het stel, dat net heeft afgerekend, wacht nog tot dat hun vrienden, met wie ze samen een nacht in onze Bed & Breakfast hebben gelogeerd, ook hun koffers hebben ingepakt. De mannelijke helft, met wie ik op dat moment aan het praten ben, denkt lang na over hoe hij zijn vraag aan mij het beste kan formuleren.

Het is vijf dagen eerder (en vierhonderd euro meer) dan gepland, maar mijn zusjes zijn weer thuis. Een combinatie van veel regen en aanhoudend lawinegevaar maakte abrupt een eind aan hun seizoen in Zwitserland. Het restaurant waar zij werkzaam waren besloot de deuren een paar dagen eerder dan gepland dicht te gooien en op die manier werden…

We zijn nét klaar met het opzetten van het ontbijt als de eerste gast de eetkamer al binnen komt gelopen. Het is zes uur ’s ochtends en, bij wijze van uitzondering, serveren wij vandaag (op verzoek) het ontbijt twee uur eerder dan gebruikelijk. Hoewel ik er geen gewoonte van wil maken om midden in de nacht op te staan om het ontbijt klaar te zetten en te serveren…

Ik was achttien toen ik voor het eerst alleen naar het buitenland vertrok. Ik had de middelbare school net afgerond en mijn moeder, die zelf ook uit een reislustige familie komt, spoorde mijn zusjes en mij aan om een jaar te gaan reizen voordat we aan onze vervolgstudie zouden gaan beginnen. Dat ik na een talencursus van acht weken in Barcelona…

Vall de Gallinera, de gemeente waartoe Benialí behoort, telt ongeveer 585 inwoners verspreid over acht dorpen. Met een percentage van 52% wonen er nét iets meer mannen dan vrouwen. Met 58% is de leeftijdscategorie 18-64 jaar het grootst. De gemiddelde leeftijd ligt daarbij op 52 jaar. Net als in de rest van de provincie Alicante (78%), heeft ook hier de grootste…

Hoewel de kwantiteit vijf maanden na opening nog lang niet is waar ze zou moeten zijn, is de kwaliteit er gelukkig al wel. Dat maar liefst 12,5% van al onze gasten al meer dan één keer bij ons is verbleven of al direct bij vertrek opnieuw bij ons geboekt heeft, is waar we het tenslotte voor doen. Ik ben dan ook blij als ook onze allerlaatste gasten bij vertrek…

Ik werp een blik op de kratten vol mandarijnen en sinaasappels. Een cadeau van Luisa, de eigenaresse van restaurant L’Aplec. Superlief! Dankbaar leeg ik de krat sinaasappels dan ook in de grote kom die buiten staat. Onze gasten zullen nog lange tijd kunnen genieten van een vers glas sinaasappelsap bij het ontbijt. Mooi zo. Want dat mag zeker niet…

Hoewel het plan om naar het buitenland te emigreren meestal niet van de ene op de andere dag gesmeed wordt, is er wel een moment waarop de toon van het gesprek verandert. Van vage plannen, mooie dagdromen en door alcohol beïnvloede praatjes naar het moment waarop er iemand daadwerkelijk met de vuist op tafel slaat en zegt…

Het scheelt niet veel of ik was vóór het einde van het controlebezoek van de delegatie uit Alicante alvast begonnen met het regelen van de met hen besproken tips en verplichtingen ten aanzien van onze Casa Rural. Als rasechte controlefreak regel ik de zaken natuurlijk het liefst voor- en niet achteraf. Ik moest mij dan ook inhouden om niet…

Met gemengde gevoelens werp ik een blik naar buiten. Het regent. Dat heeft het al een hele tijd niet meer gedaan. We kunnen het goed gebruiken en ik hoop dat het de komende twee maanden nog veel meer gaat regenen. Maar nét vandaag had ik het graag anders gezien. Want de delegatie uit Alicante kan elk moment arriveren. Om te controleren of we…

Als ik beneden kom heeft mijn moeder de haard net schoongemaakt. Terwijl ze de keuken in loopt om een kopje koffie voor mij te zetten, merkt ze op dat het vandaag precies drie jaar geleden is dat we van start gingen met het huis. Even later krijgt mijn zusje Noëlle precies dezelfde melding van Facebook. Foto’s van hoe het huis er toen uitzag, druppelen één…

Met een vragende blik in zijn ogen houdt hij één van de blaadjes omhoog. “Wat is dit?” Ik glimlach verontschuldigend. Het is iets dat ik al een hele tijd geleden met behulp van mijn vaders digitale certificaat online heb aangevraagd. “Werkt je vader?”, gaat hij verder. “Nee, hij is gepensioneerd”, antwoord ik. “In Spanje?” Hij trekt een wenkbrauw op.

“Hoe zijn jullie hier precies terecht gekomen?” Het is een vraag die ons regelmatig gesteld wordt. Door zowel Nederlanders als Spanjaarden. Terecht. Want Vall de Gallinera geniet nog lang niet de bekendheid die het verdient. Zonde. Want toen wij Benialí (het dorp dat wij inmiddels liefdevol thuis noemen) een aantal jaren geleden voor het eerst bezochten…

Ik zit net rustig met een kop koffie op de bank als onze vader de woonkamer binnen komt gelopen. Onderzoekend kijkt hij om zich heen. Quasi verbaasd trekt hij één wenkbrauw omhoog. “Ligt Svetlana nog te slapen?”, vraagt hij licht spottend. Ik moet mij inhouden om mijn koffie niet volledig over de tafel uit te proesten en schud in plaats daarvan stellig mijn hoofd. Nee.

Zijn excuses wuif ik per direct weg. “Geen enkel probleem”, zeg ik lachend. Als hij niets gezegd had, was het mij waarschijnlijk niet eens opgevallen. “Dit is Benialí”, stel ik hem gerust. Hier kijkt helemaal niemand raar op als je je in pyjama in het openbaar vertoont. Ik betwijfel of Raul, de bakker die met zijn busje dagelijks alle acht dorpen van vers brood…

“Wie heeft dat gele gedrocht voor jullie deur neergezet? En die boom?! Verkopen jullie tegenwoordig brandhout?” Één van de buurtbewoners begint hard te lachen om zijn eigen grap. Hoewel ik mijn best doe om niet ook in lachen uit te barsten, besluit ik mij niet zomaar gewonnen te geven. “Lach maar!”, antwoord ik. “Jullie zijn gewoon bang…

Kritisch werpt hij een blik op ons visitekaartje. “Dit lettertype is veel te klein”, zegt hij streng. Ik knik gedwee. Ik weet het. Pascual, de plaatselijke kroegbaas, is al net zo direct als de gemiddelde Nederlander. “Ons adres staat er ook niet op”, antwoord ik. “Vergeten.” Hij schudt zijn hoofd. Hoewel hij niet helemaal tevreden is met de kaartjes die ik wellicht…

“Leugenaars zijn het! Allemaal. Stuk voor stuk. Hoe ze daar aan het eind van iedere aflevering breed lachend op dat bankje zitten.” Ik kan niet anders dan bevestigdend knikken als onze (Nederlandse!) conculega een vernietigend oordeel velt over de gemiddelde “Ik Vertrek”-aflevering. Hij heeft gelijk. Hoewel het stel een half uur eerder waarschijnlijk…

Als ik de autosleutels wil pakken, houdt de middelste het boodschappenlijstje voor mijn neus omhoog. “Waar denk je dat we dit kunnen halen…”, vraagt ze met een glimlach om haar lippen. “Bij de Aldi of de Mercadona?” Ik laat mijn ogen over de regels glijden. “Sla, tomaten, avocado’s…” Ik zie geen bijzonderheden. Pas als ik onderaan de lijst ben beland…

Dat ons plan allesbehalve origineel is, is een understatement. We zijn niet de eerste buitenlanders die in Spanje een goedlopende Bed & Breakfast willen beginnen. Maar om originaliteit is het ons ook niet te doen. Als eigen baas hopen we ons leven meer naar eigen inzicht in te richten. Met meer vrijheid, tijd voor elkaar en tijd om te genieten. En dat alles…

“Als jij mij, in mijn functie als Hoofd van de Buitendienst, graag een keer zou willen interviewen, dan hoor ik het wel…” Zonder een spier te vertrekken kijkt zij mij aan. Met een stalen gezicht werp ik mijn blik weer op de laptop. Ik doe mijn best om niet in lachen uit te barsten. Ook zij kan een kleine glimlach niet onderdrukken. Want terwijl onze vader niet…

Wie ons over Rocky, Rambo, Gerry, Enge Karel, Oscar, Leo Limoncello, Mr. Purple, Klimberley, Leopold, Stijn, Bennie, Dikke Bennie, Harrie, Stoffel en Calvijn hoort praten, denkt wellicht dat we al een goedlopende Bed & Breakfast runnen. Zover is het (helaas) nog niet. Integendeel. Het is een uit de hand gelopen gewoonte om alles (wel bijna alles) een naam te geven.

Terwijl we voor ons huis de pakketten tegels één voor één van de chauffeur aannemen, loopt een van de zwembadmakers net met de kruiwagen voorbij om het puin in de container te lozen. Hij werpt een blik op de tegelleverancier en de pakketjes die we zorgvuldig in de gang tegen elkaar aan stapelen. “Zo, lekker wezen winkelen?”, grapt hij, terwijl hij het zweet…

Terwijl er thuis nog druk geklust wordt, rijden wij gedrieën 175 kilometer naar de showroom van Francisco Segarra in Castellón. Omdat we niet te laat op onze afspraak met Hind wilden komen, vertrokken we een half uur eerder. Onnodig. Want als we twee uur later de parkeerplaats oprijden, hebben we nog precies dertig minuten tijd voor een kop koffie.

“Wanneer verlaat je Zermatt?” “Vrijdag”, hoor ik mijn zusje twee balies naast mij antwoorden. Ik herhaal haar woorden, als mij exact dezelfde vraag een paar seconden later gesteld wordt. “Waar reis je naar toe?” “Spanje!”, verbetert zij zichzelf snel als ze bijna automatisch met ‘Nederland’ wil antwoorden. Terwijl de dame van het gemeentehuis en ik het gesprek…

“Daar komt de dader net aan”, verzucht mijn vader als ik de toekomstige ontbijtruimte binnenstap. De oudste en meest ervaren klusser van het klustrio schudt misnoegd zijn hoofd. Het afwerken van de bar die zij in minder dan twee dagen in elkaar hebben gezet, kostte meer werk dan ze van tevoren hadden gedacht. “Waarom wilde jij in godsnaam…”

Volgens de richtlijnen van het Ministerie van Volksgezondheid mag men in Spanje maar liefst twee keer zoveel drinken als in Frankrijk. Waar zowel mannen als vrouwen daar twee alcoholische versnaperingen per persoon per dag mogen nuttigen, mag men er in Spanje dagelijks maar liefst twee (vrouwen) tot vier (mannen) drinken.

In de hoek van de kamer wordt er driftig getikt. De jongste zit, zoals ze vanochtend al had aangekondigd, aan tafel. Haar hoofd verdwijnt nog net niet in het scherm. Terwijl ik na een wandeling voor de televisie ben neergeploft en mijn gebruikelijke geroosterde boterhammen met kruidenboter naar binnen schuif, gaat zij volkomen op in haar werk.

Met een zucht bladert ze door haar map met pasjes en reikt mij die van haar zorgverzekering aan. Met een klap valt vervolgens het portier dicht. Ik volg haar voorbeeld en stap ook uit de auto. Ik zet het pasje op de voorruit en doe een verwoede poging om het ijs te verwijderen. Het is acht uur ’s ochtends, donker en koud. Dat het zou kunnen vriezen…